Ο Ήλιος & η Σελήνη...

Ο Ήλιος & η Σελήνη... Όταν ο Ήλιος και η Σελήνη συναντήθηκαν για πρώτη φορά, ερωτεύτηκαν με την πρώτη ματιά και ξεκίνησε μια μεγάλη αγάπη. Ο κόσμος ακόμα δεν είχε δημιουργηθεί και την ημέρα που ο Θεός αποφάσισε να τον φτιάξει, τους έδωσε το φως τους. Αποφασίστηκε ότι ο Ήλιος θα φώτιζε τη μέρα και η Σελήνη τη νύχτα. Και έτσι θα ζούσαν χώρια. Με αυτή την απόφαση, πλημμύρισαν από στενοχώρια, γιατί κατάλαβαν πως θα ζούσαν χωριστά. Η Σελήνη παρ' όλη τη λάμψη της άρχισε να απομονώνεται και ο Ήλιος από την πλευρά του, παρ' όλο που είχε κερδίσει τον τίτλο του "Βασιλιά των Αστέρων", δεν ήταν ευτυχισμένος. Ο Θεός που έβλεπε τη θλίψη που είχαν, τους φώναξε και τους εξήγησε πως ο καθένας τους είχε μια ξεχωριστή λάμψη και δεν έπρεπε να είναι θλιμμένοι. "- Εσύ Σελήνη θα φωτίζεις τα βράδυα και θα μαγεύεις τους ερωτευμένους. Εσύ Ήλιε θα δίνεις λάμψη στη Γη την ημέρα και ζέστη στους ανθρώπους και η παρουσία σου θα τους κάνει όλους πιο ευτυχισμένους. "Η Σελήνη λυπήθηκε για την τύχη της και έκλαψε πικρά... Και ο Ήλιος βλέποντάς την να υποφέρει αποφάσισε να της δώσει δύναμη και να την βοηθήσει να δεχτεί την απόφαση του Θεού. Παρ' όλα αυτά, αποφάσισε να ζητήσει μια χάρη από το Θεό: "-Θεέ μου, βοήθησε τη Σελήνη γιατί είναι πιο ευαίσθητη από μένα και δεν αντέχει τη μοναξιά." Και τότε ο Θεός της χάρισε τ' αστέρια. Όταν η Σελήνη αισθάνεται μοναξιά, καταφεύγει στ' άστρα, που κάνουν τα πάντα για να την παρηγορήσουν, αλλά ποτέ δεν το πετυχαίνουν. Σήμερα ζούν χωριστά. Ο Ήλιος προσποιείται ότι είναι ευτυχισμένος και η Σελήνη προσπαθεί να κρύψει τη στενοχώρια της. Λένε ότι ο Θεός ήθελε η Σελήνη να είναι πάντα γεμάτη και φωτεινή, αλλά δεν τα κατάφερε... Γιατί είναι γυναίκα και καμμιά γυναίκα δεν μπορεί να ζει χωρίς αγάπη. Όταν είναι ευτυχισμένη είναι γεμάτη και λάμπει. Όταν είναι δυστυχισμένη είναι μισή και ένα τέταρτο και τότε δεν είναι δυνατόν να φανεί η λάμψη της. Η Σελήνη και ο Ήλιος ακολουθούν τη μοίρα τους. Αυτός, μόνος αλλά δυνατός. Η Σελήνη παρέα με τ' άστρα, αλλά, αδύναμη. Πολλοί άντρες προσπάθησαν να την αποκτήσουν αλλά δεν μπόρεσαν. Μερικοί πήγαν να τη δουν από κοντά, αλλά και πάλι γύρισαν άπρακτοι. Ποτέ κανείς δεν μπόρεσε να τη φέρει στη Γη ούτε και κανείς κατάφερε να την κάνει να ερωτευτεί. Ο Θεός τότε αποφάσισε ότι κανένας έρωτας δεν θα είναι αδύνατος. Ούτε του Ήλιου και της Σελήνης. Τότε, δημιούργησε την έκλειψη. Σήμερα ο Ήλιος και η Σελήνη, ζουν περιμένοντας αυτή τη στιγμή. Αυτή τη στιγμή που τους δόθηκε και που τόσο σπάνια συμβαίνει. Όταν κοιτάζεις προς τον ουρανό από εδώ και μπρος και δεις τον Ήλιο να σκεπάζει τη Σελήνη, θα είναι γιατί ξαπλώνει πάνω της και κάνουν έρωτα. Αυτό το έργο αγάπης ονομάστηκε "έκλειψη". Είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι αυτη η λάμψη πάθους, είναι τόσο μεγάλη, που συνιστάται να μη βλέπουμε προς τον ουρανό εκείνη τη στιγμή, γιατί τα μάτια μας μπορεί να τυφλωθούν....... αντικρύζοντας τόση αγάπη......

ΕΜΑΘΑ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ!!!

Έμαθα μέσα από τη κακία του κόσμου.. την αδιαφορία την επιφανειακή κι με ημερομηνία λήξης... αγάπης τους .. Να κρατώ αποστάσεις πλέον να μην ενοχλώ να μην "με ενοχλουν".. να μην πληγώνω να μην με πληγώνουν.. Αγαπώ όλο το κόσμο...από απόσταση όμως πλεον.. Δεν επενδύω σε φιλιες που σήμερα στηρίζονται σε χάρτινες βάσεις.. που με το πρώτο.. .φύσημα του αγέρα να σκίζονται.. Εμαθα να προσπαθώ να "συγκρατούμε" ώστε να μην πληγώσω τον διπλανό μου.. μα συνάμα αυτόματα στις επιθέσεις να αμύνομαι με τρόπο σταθερό.. Eμαθα να νοιάζομαι...τον διπλανό μου να τον βοηθω.. να του στέκομαι... κι να μην προσδοκώ από κείνον τίποτε.. όχι όμως να τρώω κι σφαλιάρες.. Οταν με κάποιους ανθρώπους δε ταιριάζω φεύγω μακριά.. συνεχίζοντας να τους αγαπώ διακριτικά κι να τους νοιάζομαι ακόμα.. Εμαθα να μην γυρεύω κανενός το κακό...μα απλως.. να προσπερνώ οποιον με πλήγωσε άσχημα.. Εμαθα να είμαι διακριτικός άνθρωπος... ώστε να μην προκαλώ.. το φθόνο τον γύρο μου.. Εμαθα να ζω στη μοναξιά μου... και να κοιτώ από τη βιτρίνα.. του δικού μου κόσμου την κοινωνία έξω.. Έμαθα να μην επιβάλω τη "παρουσια μου...όταν καταλαβαίνω.. ότι είναι κάπου ανεπιθύμητη.. Εμαθα να μην επιβάλομε στους γυρω μου.. να αφήνω το κόσμο να πράττει όπως νιώθει.. αρκεί να μην παραβιάζει τα όρια κι τα δικαιώματα μου.. Εμαθα να σέβομαι τους πάντες... ακόμα κι όταν αυτοί δε με σέβονται.. Εμαθα να είμαι μια αόρατη παρουσία μέσα στο πλήθος.. Εμαθα να ξέρω ποτε είναι η ώρα να φεύγω όταν δε με σηκώνει ένα μέρος.. Εμαθα να διαβάζω τα συναισθήματα τον γύρω μου.. Εμαθα να κλαίω σιωπηλά μέσα στον ήχο της σιωπής μου.. Εμαθα μέσα από όλα αυτά που βίωσα βιώνω κι θα βιώνω.. να μην κάνω ότι δε θέλω να μου κάνουνε.. έμαθα να ΕΙΜΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ!! Η Αγάπη θέλει ηρωισμό... θυσίες και όχι μόνο σε μια στιγμή ενθουσιασμού.. αλλά κάθε μέρα και κάθε ώρα. http://www.agioritikovima.gr

Η ιστορία του Πέτρου...

Ήταν στην Πέμπτη Δημοτικού όταν μια μέρα άρχισα να παρατηρώ τον Πέτρο. Έναν συμμαθητή μου από την πρώτη δημοτικού που ποτέ δεν του έδωσα καμία σημασία, ώσπου μια μέρα ο δάσκαλος μας του αγόρασε μια τυρόπιτα από το κυλικείο του σχολείου και του την πρόσφερε. Ο Πέτρος την πήρε με χαμηλωμένα μάτια λέγοντας του ευχαριστώ. Μου ήρθε παράξενο που ο δάσκαλος έκανε κάτι τέτοιο. Την επόμενη μέρα ένας άλλος δάσκαλος του σχολείου μας, έδωσε κάτι άλλο από το κυλικείο στον Πέτρο. Ο Πέτρος είχε μπει πια για τα καλά στο στόχαστρο της παρατήρησης μου. Ανακάλυψα ότι οι δάσκαλοι και ο διευθυντής του σχολείου είχαν ένα ιδιαίτερο πάρε δώσε με τον Πέτρο. Πότε κάτι από το κυλικείο, πότε ένα τετράδιο ή ένα βιβλίο, κάποιες τσάντες με ρούχα ή τρόφιμα που έδιναν κάθε τόσο στην γιαγιά του, σιγανές συζητήσεις που κατέληγαν πάντα με ένα “ευχαριστώ για αυτά που κάνετε, να σας έχει ο Θεός καλά, αν δεν ήσασταν εσείς…” και άλλα πράγματα που μου τραβούσαν όλο ένα και πιο πολύ την προσοχή, εξάπτοντας την φαντασία μου όλο ένα και περισσότερο. Δεν μοιράστηκα τις σκέψεις μου με κανέναν συμμαθητή μου ή φίλο μου κι άφηνα την ιστορία να με συναρπάζει σαν συνωμοτικό σενάριο ταινίας, βάζοντας τον εαυτό μου σε ρόλο Σέρλοκ Χολμς. Έγινα η κρυφή σκιά του δόλιου συμμαθητή μου, τόσο καλά κριμένη σκιά που δύσκολα θα την έβλεπε κάποιος ανυποψίαστος. Αλλά δυστυχώς όλα τα ωραία πράγματα τελειώνουν γρήγορα. Ένα πρωινό στην αυλή του σχολείου είδα τον αδελφό μου να φορά το καλό μπουφάν του ή αυτό νόμιζα ότι είδα, πλησίασα να του μιλήσω… αλλά δεν ήταν αυτός. Από πίσω πλάτη όπως τον έβλεπα εγώ ήταν ίδιος ο αδελφός μου. Ψηλός ξανθός, μα σαν πλησίασα το τοπίο άλλαξε, το μπουφάν το φορούσε ο Πέτρος, του ζήτησα συγγνώμη για το λάθος και έφυγα με μια ζαλάδα αφάνταστη και με χιλιάδες ερωτήματα. Ναι, του έμοιαζε του αδελφού μου, αλλά ο αδελφός μου ήταν δυο χρόνια μεγαλύτερος μου και είχε τελειώσει το δημοτικό, πήγαινε γυμνάσιο δεν θα μπορούσε να είναι αυτός…!! Κοίταξα γύρω και όλοι μοιάζαμε. Μη σε γελά αυτό που λέω, δεν ήμασταν πανομοιότυπα ανδρείκελα, ούτε παράκρουση είχα πάθει… ήμασταν όλοι παιδιά. Παιδιά του σχολείου που έπαιζαν στο διάλειμμα στην ίδια αυλή. Σε αυτό ήμασταν όλοι ίδιοι. Όταν γύρισα σπίτι μου το μεσημέρι είπα στην μητέρα μου τι έγινε. Η μητέρα μου νοιάστηκε πιο πολύ για της αντιδράσεις του Πέτρου πάρα για τις δίκες μου. “Δεν πιστεύω να είπες κάτι στο παιδί για το μπουφάν ;” με ρώτησε σχεδόν έντρομη. “Όχι τι να του πω, ότι το μπουφάν του μοιάζει με το αδελφού μου; Και γιατί νομιζόμαστε για το τι θα πει ο Πέτρος”. Ξαφνικά ο Πέτρος θέμα συζήτησης εντόνου προβληματισμού μέσα στο σπίτι μας. Ποιος ήταν τελικά αυτός ο Πέτρος, τόσα χρόνια ούτε είχα δει ότι υπάρχει και τώρα το μπουφάν του αδελφού μου στα χέρια του, η έγνοια της μάνας μου, ο εκλεκτός των δασκάλων. Ο κόσμος άρχισε να γυρνά γύρω από τον ΠΕΤΡΟ. Σαν να γκρεμίζονταν ο κόσμος γύρω μου και χτίζονταν από την αρχή. Κατά ένα παράδοξο τρόπο αυτό έγινε… “Αχ, παιδί μου”, είπε η μάνα μου καθώς με αγκάλιαζε κρατώντας με κοντά της, σαν από φόβο να μην φύγω. “Αυτό το παιδάκι και η αδελφούλα του είναι ορφανά, έχασαν την μάνα τους και τον πατέρα τους. Τα μεγαλώνει η γιαγιά τους, δόξα τον θεό που υπάρχει και αυτή και δεν είναι τα παιδιά σε κανένα ίδρυμα. Αλλά χήρα και αυτή τι να τα κάνει, με μια μικρή συνταξούλα πως να τα ζήσεις, γριά γυναίκα στην ηλικία της, γιαγιά σου είναι”. Πραγματικά στην ηλικία της γιαγιάς μου, καθώς είπε και η μάνα μου, το πρόσωπο του ανθρώπου δεν γερνά από τα χρόνια, το τσακίζει και το χαράζει η στεναχώρια και η δυστυχία που ζούμε… Τα προβλήματα μας τσακίζουν, η πάλη με την ζωή… Πέρασαν πολλά χρονιά για να καταλάβω τι ακριβώς έλεγε η μάνα μου. Το καταλάβαινα κάθε φορά και περισσότερο σαν κοίταζα τις δικές της χαρακιές στο πρόσωπο και τώρα τις δικές μου. “Έζησε τον πόλεμο, πέρασε την κατοχή την πείνα την φτώχεια την στέρηση, και ακόμα την περνάει, μαζί με τα εγγόνια της, τα ορφανά”, τσάκισε η φωνή της και τα μάτια της είχαν βουρκώσει καθώς μιλούσε σφίγγοντας με πιο κοντά της ακόμη περισσότερο. “Έχασε τον άντρα της τον προστάτη του σπιτιού της και έχασε και τον γιο της και την νύφη της… πόσα να αντέξει ο άνθρωπος παιδί μου. Και η Παναγία να ήταν, θα λύγιζε”. Η μάνα μου είχε ήδη λυγίσει και μόνο που τα έλεγε. “Να, βοηθάμε όλοι, όσο μπορούμε και οι δάσκαλοι στο σχολείο από το υστέρημα τους, γιατί το σχολείο δεν είναι μόνο να σας μάθει να γράφετε και να διαβάζετε είναι να σας κάνει ανθρώπους, να σας δώσει ιδανικά, αξίες να νιώθετε και να κατανοείτε και η γειτονιά βοηθάει, όσο μπορούμε, ο κάθε ένας μας, σε φτωχογειτονιά είμαστε, μα υπάρχουν άνθρωποι που είναι ακόμα πιο φτωχοί από εμάς και έχουν την ανάγκη να τους απλώσουμε το χέρι μας και να τους νοιαστούμε. Και το μπουφάν δεν του έκανε πια του αδελφού σου, να το πετάξω κρίμα παιδί μου το καλό του ήταν, μα έτσι γρήγορα που μεγαλώνετε, δεν του έκανε το έδωσα στο παιδάκι να το φορέσει να ζεσταθεί, να χαρεί και αυτό. Μην του πεις τίποτα του παιδιού, ούτε σε κανένα άλλο παιδάκι να πεις αυτά που σου είπα για τον Πέτρο, έχω τον λόγο σου. Μην στεναχωρηθεί το παιδί, δεν πρέπει”. Δεν μπόρεσε να συγκρατήσει το δάκρυ που κύλισε στο μάγουλο της, μόνο το σκούπισε γρήγορα, μην την δω να κλαίει. Η μητέρα μου είχε γεννηθεί λίγο πριν τον πόλεμο, είχε δει και αυτή πολλά. Έζησε την κατοχή την φτώχεια την στέρηση. Ήξερε πως είναι. Ήξερε όμως πιο πολύ πως είναι να είσαι άνθρωπος και να απλώνεις το χέρι σου να κρατήσεις ένα άλλο ανθρώπινο χέρι. Να το κρατήσεις, όχι περιστασιακά να ελεημονείς, μα πραγματικά να νοιαστείς, να είσαι δίπλα του και να συμπονέσεις μαζί με αυτόν που υποφέρει. Στο χωριό που έζησε έτσι ξεπέρασαν τον πόλεμο, την κατοχή. Έπιασαν σφιχτά ο ένας το χέρι του άλλου, νοιάστηκαν ο ένας για τον άλλο, έδωσαν ο ένας στον άλλον το υστέρημα τους. Αυτό προσπαθούσε να μου μάθει τόσα χρονιά, να νοιάζομαι και να απλώνω το χέρι στους ανθρώπους. Ξέρεις πιο ΄ναι το πολυτιμότερο που μπορείς να πάρεις από έναν άνθρωπο… όχι τα λεφτά του, μα την αγάπη του. Ο Πέτρος της ιστορίας μας τελείωσε το δημοτικό και έπιασε δουλειά στα δώδεκα του χρόνια. Έπρεπε να αναλάβει τις ευθύνες του καθώς είπαν όλοι, τι ευθύνες μπορούσε να έχει ένα δωδεκάχρονο παιδί, δεν το κατάλαβα, το μόνο που κατάλαβα ήταν ότι μεγάλωσε νωρίς, πολύ νωρίς. Σε λίγες μέρες θα ανοίξουν πάλι τα σχολειά. Τα προαύλια θα γεμίσουν φωνές από παιδιά, σε μια γωνιά θα είναι και ο “Πέτρος” με τα χέρια σταυρωμένα, δεν θα τα απλώσει να ζητήσει τίποτα δεν το έκανε τότε, δεν θα το κάνει πότε. Εμείς πρέπει να το κάνουμε… Εμείς πρέπει να απλώσουμε το χέρι να νοιαστούμε τον “Πέτρο” που πολύ φοβάμαι ότι δεν θα είναι ένας σε όλο το σχολείο, μα ένας σε κάθε τάξη, αν όχι και παραπάνω. Από την 1 έως τις 10 Σεπτεμβρίου τα σχολειά θα είναι ανοιχτά, η διεύθυνση του σχολείου, τα γραφεία των δασκάλων ή των καθηγητών, θα είναι ανοιχτά. Ας περάσουμε, να βοηθήσουμε τους δασκάλους, τους καθηγητές του “Πέτρου” να μπορέσουν να του δώσουν από εμάς την αγάπη μας, ένα τετράδιο, μια κασετίνα, ένα κουτί με μπογιές, να ζωγραφίσει με τα δικά μας χρώματα και τα δικά του χέρια την ζωή, κάνοντας την πολύχρωμη και όχι μαύρη και γκρι, μα ανθρώπινη και ζεστή. Όλοι έχουμε κοντά μας στην γειτονιά μας ένα σχολείο, όλοι περάσαμε από την σχολική αυλή. Ας περάσουμε και πάλι…. Ας κάνουμε μια επίσκεψη κρατώντας ένα δώρο για τον “Πέτρο”. Καλή σχολική χρονιά “Πέτρο”. Έλα αρχίζουμε μαζί…!!! πηγή: paranoiameapopsh.blogspot.gr

«Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος».

«Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος». Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν΄αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκαιο. Θα βγείς στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα ματώσουν απ΄τις φωνές … Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος μπορεί να χρειαστεί ν΄αφήσεις τη μάνα σου, την αγαπημένη ή το παιδί σου. Δε θα διστάσεις. Θ΄ απαρνηθείς τη λάμπα σου και το ψωμί σου Θ΄ απαρνηθείς τη βραδινή ξεκούραση στο σπιτικό κατώφλι για τον τραχύ δρόμο που πάει στο αύριο. Μπροστά σε τίποτα δε θα δειλιάσεις κι ούτε θα φοβηθείς. Το ξέρω, είναι όμορφο ν΄ ακούς μια φυσαρμόνικα το βράδυ, να κοιτάς έν΄ άστρο, να ονειρεύεσαι είναι όμορφο σκυμένος πάνω απ΄ το κόκκινο στόμα της αγάπης σου … Ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη...

ΕΝΑΣ ΛΑΟΣ ΣΕ ΑΦΑΣΙΑ!!!

ΒΑΡΕΘΗΚΑ ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΧΩΡΑ ΠΟΥ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΤΗΝ ΕΚΑΝΑΝ ΜΠΟΥΡΔΕΛΟ ΔΕΝ ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΥΝ ΚΑΝΕΙΣ ΤΙΣ ΕΥΘΥΝΕΣ ΤΟΥΣ Ο ΕΝΑΣ ΤΑ ΡΙΧΝΕΙ ΣΤΟΝ ΑΛΛΟ:ΠΑΡΑΛΑΒΑΜΕ ΧΑΟΣ-ΠΑΡΑΛΑΒΑΜΕ ΧΡΕΗ ΑΔΕΙΑ ΤΑΜΕΙΑ- ΠΑΡΑΛΑΒΑΜΕ ΧΩΡΑ ΧΡΕΩΜΕΝΗ ΚΛΠ ΚΛΠ ΚΛΠ ΒΑΡΕΘΗΚΑ ΝΑ ΤΑ ΡΙΧΝΟΥΝ ΟΛΑ ΣΕ ΜΑΣ ΣΤΟΝ ΛΑΟ: ΜΑΛΑΚΙΕΣ ΠΑΓΚΑΛΟΥ: ΜΑΖΙ ΤΑ ΦΑΓΑΜΕ- ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΕΜΠΕΛΗΔΕΣ ΚΛΠ... ΒΑΡΕΘΗΚΑ ΝΑ ΜΑΣ ΚΑΛΟΥΝΕ ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΝΑ ΣΩΣΟΥΝΕ ΤΗΝ ΧΩΡΑ... ΘΕΛΟΥΜΕ ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΡΕ ΝΑ ΜΑΣ ΣΩΣΕΤΕ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΦΥΓΕΤΕ ΡΕΕΕΕΕ ΟΣΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ!!!! ΦΥΓΕΤΕ ΡΕΕΕΕΕ ΘΑ ΣΑΣ ΔΙΩΞΟΥΜΕ ΘΑ ΤΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΟΛΑ ΜΠΟΥΡΔΕΛΟΟΟ ΑΛΛΑ ΘΑ ΣΑΣ ΔΙΩΞΟΥΜΕ ΚΑΙ ΘΑ ΦΤΙΑΞΟΥΜΕ ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ ΤΗΝ ΧΩΡΑ ΧΩΡΙΣ ΜΝΗΜΟΝΙΑ -ΤΡΟ'Ι'ΚΑ ΚΑΙ ΓΕΡΜΑΝΟΝΑΖΙ -ΣΟ'Ι'ΜΠΛΕΡ ΚΑΙ ΜΕΡΚΕΛ!!! ΦΥΓΕΤΕΕΕΕΕΕ ΡΕΕΕΕΕΕΕΕ!!!!! Ο ΕΝΑΣ ΤΑ ΡΙΧΝΕΙ ΣΤΟΝ ΑΛΛΟ ΠΟΣΟ ΜΑΛΑΚΕΣ ΕΙΣΑΣΤΕ ΟΛΟΙ!!!! ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ ΘΕΙΟΣ ΚΑΙ ΑΝΗΨΙΟΣ- ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ ΚΑΙ ΣΟ'Ι' ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΚΑΙ ΓΙΟΣ- ΣΗΜΙΤΗΣ -ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ-ΠΑΓΚΑΛΟΣ-ΣΑΜΑΡΑΣ ΟΛΟΙ ΦΤΑΙΤΕ ΟΛΟΙ ΚΛΕΦΤΕΣ ΑΠΑΤΕΩΝΕΣ ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΑΝΙΚΑΝΟΙ!!!! ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΑΛΛΟ ΝΑ ΜΑΣ ΣΩΣΕΤΕ ΦΥΓΕΤΕ ΦΥΓΕΤΕ ΟΣΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ!!! ΑΛΛΙΩΣ ΘΑ ΣΑΣ ΔΙΩΞΟΥΜΕ ΘΕΛΕΤΕ ΔΕΝ ΘΕΛΕΤΕ!!!

ΤΟΥΡΚΙΑ- ΒΡΑΖΙΛΙΑ ΣΕ ΛΙΓΟ ΚΑΙ ΕΛΛΑΔΑ!!!!

H AΛΗΘΕΙΑ!!!!!

ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΜΗΝΥΜΑ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΣΑ ΠΟΤΕ!!!

Η γυναίκα μου μού πρότεινε να βγω με άλλη γυναίκα. ‘Γνωρίζεις πολύ καλά πως την αγαπάς’ μου είπε μια μέρα ξαφνιάζοντάς με. ‘Η ζωή είναι πολύ σύντομη, αφιέρωσέ της χρόνο.’ ‘Μα εγώ ΕΣΕΝΑ αγαπώ’ της είπα έντονα. ‘Το ξέρω. Εξίσου όμως αγαπάς κι εκείνη.’ Η άλλη γυναίκα, την οποία η γυναίκα μου ήθελε να επισκεφθώ, ήταν η μητέρα μου, χήρα εδώ και χρόνια. Όμως οι απαιτήσεις της δουλειάς και των παιδιών με ανάγκαζαν να την επισκέπτομαι αραιά και που.’ Εκείνο το βράδυ της τηλεφώνησα και την προσκάλεσα έξω σε δείπνο και μετά για κινηματογράφο. ‘Τι συμβαίνει; Είσαι καλά;’ με ρώτησε. Η μητέρα μου είναι από τους ανθρώπους που εκλαμβάνει ένα νυχτερινό τηλεφώνημα ή μια αναπάντεχη πρόσκληση ως αρχή κακών μαντάτων. ‘Νόμιζα πως θα ήταν καλή ιδέα να περνούσαμε λίγο χρόνο μαζί’ της απάντησα. ‘Οι δυο μας μόνοι… Τί λες;’ Σκέφθηκε λιγάκι και απάντησε: ‘Θα το ήθελα πολύ.’ Εκείνη την Παρασκευή, καθώς οδηγούσα μετά το γραφείο για να πάω να την πάρω, αισθανόμουν περίεργα. Ήταν ο εκνευρισμός που προηγείται ενός ραντεβού… Και πώς τα φέρνει η ζωή, όταν έφθασα στο σπίτι της, παρατήρησα πως και η ίδια ήταν φοβερά συγκινημένη! Με περίμενε στην πόρτα φορώντας το παλιό καλό παλτό της, είχε περιποιηθεί τα μαλλιά της και ήταν ντυμένη με το φόρεμα με το οποίο είχε εορτάσει την τελευταία επέτειο του γάμου της. Το πρόσωπό της χαμογελούσε, ακτινοβολούσε φως, όπως το πρόσωπο ενός αγγέλου. ‘Είπα στις φίλες μου ότι θα βγω με το γιο μου και όλες τους συγκινήθηκαν’ μου είπε καθώς έμπαινε στο αυτοκίνητό μου. ‘Δεν μπορούν να περιμένουν μέχρι αύριο για να μάθουν τα πάντα για τη βραδυνή έξοδό μας.’ Πήγαμε σε ένα εστιατόριο όχι από τα καλά, αλλά με ζεστή ατμόσφαιρα. Η μητέρα μου με έπιασε από το μπράτσο σαν να ήταν ΄Η Πρώτη Κυρία της χώρας.΄ Μόλις καθήσαμε, έπρεπε εγώ να της διαβάσω τον κατάλογο με τα φαγητά. Το μόνο που ΄έπιαναν΄ τα μάτια της ήταν κάτι μεγάλες φιγούρες. Μόλις έφθασα στη μέση του καταλόγου, σήκωσα το πρόσωπό μου. Η μαμά μου καθόταν στην άλλη άκρη του τραπεζιού και με χάζευε. Ένα νοσταλγικό χαμόγελο πέρασε από τα χείλη της. ‘Εγώ ήμουν αυτή που σου διάβαζε τον κατάλογο, όταν ήσουν μικρός, θυμάσαι;’ ‘Ήρθε η ώρα, λοιπόν, να ξεκουραστείς και να μου επιτρέψεις να σου ανταποδώσω τη χάρη’ απάντησα. Κατά τη διάρκεια του γεύματος είχαμε μια ευχάριστη συζήτηση, τίποτα το εξαιρετικό, απλά το πώς περνάει ο καθένας μας κάθε μέρα. Μιλούσαμε για ώρες, που τελικά χάσαμε την ταινία στον κινηματογράφο. ‘Θα βγω μαζί σου την επόμενη φορά, αν μου επιτρέψεις να κάνω εγώ την πρόταση’ μου είπε η μητέρα μου καθώς την επέστρεφα στο σπίτι. Την φίλησα, την αγκάλιασα. ‘Πώς πήγε το ραντεβού;’ θέλησε να μάθει η γυναίκα μου μόλις μπήκα στο σπίτι εκείνο το βράδυ. ‘Πολύ όμορφα, σ΄ευχαριστώ. Περισσότερο κι απ΄ό,τι περίμενα.’ της απάντησα. Μερικές μέρες αργότερα η μητέρα μου ΄έφυγε΄ από ανακοπή της καρδιάς. Όλα συνέβησαν τόσο γρήγορα, δεν μπόρεσα να κάνω τίποτα. Λίγο καιρό μετά, έλαβα έναν φακέλο από το εστιατόριο όπου είχαμε δειπνήσει η μητέρα μου κι εγώ. Μέσα είχε ένα σημείωμα που έγραφε: ‘Το δείπνο είναι προπληρωμένο. Ήμουν σχεδόν βέβαιη πως δεν θα μπορούσα να παρευρεθώ, κι έτσι πλήρωσα για δύο άτομα, για σένα και τη σύζυγό σου. Δεν θα μπορέσεις ποτέ σου να αισθανθείς τί σήμαινε εκείνη η βραδιά για μένα. Σε αγαπώ!’ Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα τη σπουδαιότητα του να είχα πει εγκαίρως ‘ΣΕ ΑΓΑΠΩ’. Συνειδητοποίησα ακόμη τη σπουδαιότητα του να δίνουμε στους αγαπημένους μας το χρόνο που τους αξίζει. Τίποτα στη ζωή δεν είναι και δεν θα είναι πιο σημαντικό από την οικογένεια σου. Αφιέρωσε χρόνο σ΄αυτούς που αγαπάς, γιατί αυτοί δεν μπορούν να περιμένουν. Εάν ζει η μητέρα σου ………. Απόλαυσε τη στιγμή. Εάν δεν ζει …………………….. Να τη θυμάσαι. Εάν έχεις μητέρα ……………. Προώθησε αυτό κείμενο. Αμέσως θα κάνεις κάποιον να αισθανθεί κάτι για κάποια που ξέχασε, για αυτό το υπέροχο ον που αποκαλείται… ΜΗΤΕΡΑ! Και να θυμάσαι πάντοτε: Ο χρόνος ποτέ δεν συγχωρεί! www.musicheaven.gr

Το ηλιοτρόπιο … (μια ιστορία αγάπης).

Το ηλιοτρόπιο … (μια ιστορία αγάπης). Ήταν κάποτε ένα λιβάδι γεμάτο ηλιοτρόπια … Και όλα αυτά τα ηλιοτρόπια κοιτούσαν ολημερίς με θαυμασμό τον ήλιο … Όταν ο ήλιος ήταν από εκεί, γύριζαν από εκεί. Όταν ο ήλιος ήταν από εδώ, γυρνούσαν από εδώ … Εκτός από ένα … Ένα μόνο ηλιοτρόπιο απ` όλα τα ηλιοτρόπια του κάμπου δεν κοίταζε τον ήλιο … Όταν ο ήλιος ήταν από εδώ, το ηλιοτρόπιο αυτό, κοιτούσε από εκεί … Όταν ο ήλιος ήταν από εκεί το ηλιοτρόπιο κοιτούσε από εδώ … - «Μα γιατί δεν κοιτάς κι εσύ τον ήλιο τον ακριβοθώρητο, όπως εμείς;», ρωτούσαν τα άλλα ηλιοτρόπια απορημένα … - «Και γιατί να τον κοιτώ;» - «Επειδή είναι χρυσός, επειδή λάμπει κι ανασαίνει φως.» - «Ε και λοιπόν; Χαρά στο πράγμα Ανασαίνει φως και κάτι έγινε.» - «Τι θες να πεις, δεν σ` αρέσει δηλαδή;» - «Καλός είναι, δεν λέω. Αλλά όχι και να τον θαυμάζει κανείς από το πρωί ίσα με το βράδυ. Αλήθεια δεν μπορώ να καταλάβω τι του βρίσκετε και τον κοιτάτε σαν χαζά μέρα μπαίνει μέρα βγαίνει.» «Δεν είναι στα καλά του», σκεφτόταν τα άλλα ηλιοτρόπια. «Ακούς εκεί να μη θέλει να κοιτάζει τον ήλιο». Και περνούσαν οι μέρες …και όλα τα ηλιοτρόπια κοιτούσαν τον ήλιο… εκτός από εκείνο το ηλιοτρόπιο το ένα που κοιτούσε πάντα από την αντίθετη πλευρά … - «Δε μου λες; Γιατί δε με κοιτάς;» - «Άσε με ήσυχο.», είπε το ηλιοτρόπιο - «Πες μου γιατί δεν με κοιτάς;» - «Θέλεις αλήθεια να σου πω;» - «Ναι» - «Επειδή θέλω να βγαίνεις μόνο για μένα …μόνο για μένα να γελάς …να λάμπεις μόνο για μένα … Εμένα μόνο να ζεσταίνεις … είπε το ηλιοτρόπιο … Αν έβγαινες μόνο για μένα τότε ναι θα σε κοιτούσα …!!!!!!» - «Μα δε γίνεται αυτό», αποκρίθηκε ο ήλιος. «Δεν γίνεται να βγαίνω μόνο για σένα, να γελάω μόνο για σένα, εσένα μόνο να ζεσταίνω, δε γίνεται.» - «Τότε κι εγώ δε θα σε κοιτάω.» - «Μα πρέπει μικρό ηλιοτρόπιο. Θα μαραθείς αν δε με κοιτάς;» - «Και τι σε νοιάζει εσένα αν μαραθώ. Παράτα με», είπε το ηλιοτρόπιο. Δεν μίλησε ο ήλιος και το ηλιοτρόπιο κοιτούσε με πείσμα από την άλλη την μεριά … Και περνούσαν οι μέρες και άρχισε να χλομιάζει το ηλιοτρόπιο … «Είδατε;» Ψιθύριζαν τα άλλα ηλιοτρόπια μεταξύ τους. «Δεν κοιτάζει τον ήλιο και ορίστε, ιδού τα αποτελέσματα. Δεν το βλέπω καθόλου καλά. Να μου το θυμηθείτε έτσι όπως πάει, αργά ή γρήγορα θα μαραθεί». Είχε δίκιο. Κάθε μέρα που περνούσε το ηλιοτρόπιο γινόταν όλο και πιο χλωμό … Ο μίσχος, τα πέταλα του μαραινόταν, αλλά ούτε που γυρνούσε να κοιτάξει τον βασιλιά ήλιο … Παραξενεμένα τα άλλα ηλιοτρόπιο το άκουγαν να μιλάει μόνο του: «Φύγε, έλεγε δεν θέλω να σε βλέπω φύγε. Ώσπου ένα βράδυ … το τελευταίο εκείνο βράδυ … όταν όλα τα άλλα ηλιοτρόπια είχαν αποκοιμηθεί, μέσα στη νύχτα, μέσα στη σιωπή, πρόβαλε ο ήλιος …!!! Πρώτη φορά έβγαινε το βράδυ … Δεν είχε ξαναγίνει κάτι τέτοιο … Βγήκε και έδιωξε το σκοτάδι και πλημμύρισε με ένα χρυσαφένιο φως, μαγευτικό φως το όνειρο του … - «Ήρθες;», είπε το ηλιοτρόπιο. - «Ήρθα», είπε ο ήλιος. - «Μόνο για μένα;» - «Μόνο για σένα», αποκρίθηκε ο ήλιος … «έλα». Ένιωσε ανάλαφρο το ηλιοτρόπιο. Τόσο ανάλαφρο σαν να μη το έδενε η ρίζα του στο χώμα. Λες κι έγιναν φτερά τα φύλα του αφέθηκε να ανεβαίνει. Κι ανέβαινε, όλο ανέβαινε. Ήταν τόσο μαγευτικός ο ουρανός, τόσο φωτεινός ο ουρανός, δε γίνεται πιο φωτεινός, κι έφτασε κοντά στον ήλιο. Κι από εκεί ψηλά, είδε όλες τις θάλασσες κι όλα τα λιβάδια, είδε λίμνες είδε λειμώνες είδε δάση είδε ροδώνες και χώρες μαγικές και κόρφους μυστικούς και νησιά που ταξίδευαν στο κύμα, και πράσινα ποτάμια που στραφτάριζαν κι ολόλευκα πουλιά πάνω από τα βουνά τα ασημένια. - «Έλα κοντά μου», είπε ο ήλιος Το ηλιοτρόπιο πήγε κοντά - «Πιο κοντά», είπε ο ήλιος Το ηλιοτρόπιο πήγε πιο κοντά - «Κοίτα με», είπε ο ήλιος, «κοίτα με ηλιοτρόπιο. Εσένα μόνο» … είπε ο ήλιος και το άγγιξε με την ανάσα του … Κι ένιωσε την ανάσα εκείνη να το καίει σαν πυρετός … σα φλόγα να το αγκαλιάζει … σαν αστραπή θαμπωτική να το πονά κι ήταν όλα ένα χρυσάφι μέσα του ολόγυρά του … Φλόγα θαμπωτική ο ουρανός απ’ άκρη σ’ άκρη …!!! Κι ένιωσε τα φυλλοκάρδια του να ανοίγουν … να γλιστράν, να σκορπάν τα σπόρια να πέφτουν δάκρυα και βροχή στις θάλασσες του κόσμου κι όπως άγγιζαν τον αφρό όπως άγγιζαν το κύμα σπίθες χρυσές να αναπηδούν … μυριάδες ηλιοτρόπια να βλασταίνουν στη στιγμή … κύματα κι άλλα κύματα από άλλα ηλιοτρόπια χρυσά … ήλιοι λουλουδένιοι, που στραφτάριζαν ονειρικά, θάλασσες απέραντες χωρίς αρχή και τέλος ……. Είχε συννεφιά το άλλο πρωί … Δεν βγήκε την μέρα εκείνη ο ήλιος … Κατασκότεινος ο ουρανός λες να ήταν βουρκωμένος … Το ηλιοτρόπιο έγειρε στον ίσκιο του ξερό καψαλισμένο … δίχως δροσιά … χωρίς πνοή ανάμεσα στα δροσάτα ηλιοτρόπια του κάμπου … - «Τα θελε και τα πάθε», είπε ένα ηλιοτρόπιο - «Πήγαινε γυρεύοντας», είπε ένα άλλο Έτσι είπαν … Έτσι είπαν και το λυπήθηκαν … Το λυπήθηκαν επειδή κανένα τους δε μάντεψε πόσο μεγάλη ήταν η αγάπη του … κανένας δεν έμαθε ποτέ το τελευταίο όνειρο του … Ευγένιος Τριβιζάς.

Φοβάμαι τα πάντα που συμβαίνουν γύρω μου...

Υπάρχει πλέον κανένα νόημα να ευχόμαστε ευτυχισμένο το 2013 από την στιγμή που περιμένουμε την χειρότερη χρόνια ίσως από την κατοχή και μετά; Υπάρχει πλέον νόημα σε αυτή την πολιτική; Υπάρχει πλέον νόημα στην παιδεία μας; Υπάρχει πλέον νόημα στο σύστημα υγείας μας; Υπάρχει κανένα νόημα στην θρησκεία; Υπάρχει κανένα νόημα να δουλευεις; Υπάρχει κανένα νόημα να κρατάς ανοιχτό ένα μαγαζί; Υπάρχει κανένα νόημα στα σημερινά μας τραγούδια; μήπως στους φιλόσοφους; μήπως στους ποιητές; μήπως στους τύπους του τύπου; Έχει μείνει άραγε τίποτα που να μπορεί να μας δώσει το κουράγιο για την επανάσταση; Έχει μείνει πλέον κανένας καθαρός κοινωνικός οργανισμός; Και από αυτούς που αυτοκτόνησαν βγάλαμε κανένα νόημα; Από αυτούς που πεθαίνουν από την πείνα και το κρύο άραγε τι μάθαμε; Από την βαριά ιστορία μας άραγε θυμόμαστε κάτι; Μήπως αν βρέξει ευρώ θα βρούμε νόημα στην ζωή μας; Και αν ξέρουμε το νόημα της ζωής γιατί ανεχόμαστε όλα αυτά που μας σκλαβώνουν; Η μοναδική λέξη που βγάζει νόημα είναι ο ΦΟΒΟΣ !!!!!! Και όσο θα τους φοβόμαστε άλλα τόσα γεγονότα και συμπεριφορές δεν θα βγάζουν νόημα. Όσο από φόβο τους πληρώνουμε, άλλα τόσα θα τους χρωστάμε. Όσο από φόβο περιμένουμε τον μεγάλο μας ηγέτη, κάθε μέρα θα πεθαίνουμε μέσα στα κελιά μας. Όσο από φόβο δεν φωνάζουμε, άλλο τόσο η σιωπή θα μας τρώει τα σωθικά. Και αν με ρωτήσετε αν φοβάμαι, δεν θα το σκεφτώ, γιατί ξέρω πως φοβάμαι !!!!!!! Φοβάμαι το σκοτάδι που έρχεται, φοβάμαι την πείνα, φοβάμαι τα πάντα που συμβαίνουν γύρω μου. Το να φοβάμαι είναι η πιο αντρίκια παραδοχή που μπορώ να κάνω. Αλλά να σταματήσω να ζω από φόβο αυτό δεν μου το επιτρέπω. Όσο και αν φοβάμαι δεν θα τους δώσω τίποτα, μέχρι να γκρεμιστεί τελείως και όσοι ζήσουμε ας το χτίσουμε από την αρχή !!!!!!! Άκης κουστουλιδης

ΟΙ ΔΥΟ ΑΓΓΕΛΟΙ...

ΟΙ ΔΥΟ ΑΓΓΕΛΟΙ... Δύο άγγελοι που ταξίδευαν σταμάτησαν να περάσουν την νύχτα σε ένα σπίτι μιας πλούσιας οικογένειας. Η οικογένεια ήταν αγενής και αρνήθηκε στους αγγέλους να μείνουν στο δωμάτιο των ξένων της βίλας. Αντιθέτως, έδωσαν στους αγγέλους ένα μικρό μέρος σε ένα κρύο υπόγειο. Καθώς εκέινοι έφτιαχναν τα κρεβάτια τους στο σκληρό πάτωμα, ο μεγαλύτερος άγγελος είδε μια τρύπα στον τοίχο και την επισκεύασε. Όταν ο μικρότερος άγγελος τον ρώτησε γιατί, ο μεγαλύτερος απάντησε: "Τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται". Την επόμενη νύχτα οι δύο άγγελοι ήρθαν να ξεκουραστούν σε ένα πολύ φτωχικό σπίτι αλλά ο αγρότης και η γυναίκα του ήταν πολύ φιλόξενοι. Αφού μοιράστηκαν τη λίγη τροφή που είχαν, οι δύο άγγελοι κοιμήθηκαν στο κρεβάτι τους όπου μπορούσαν να έχουν μια ξεκούραστη νύχτα. Όταν βγήκε ο ήλιος, το επόμενο πρωί οι άγγελοι βρήκαν τον αγρότη και την γυναίκα του να κλαίνε. Η μοναδική τους αγελάδα της οποίας το γάλα ήταν το μόνο τους εισόδημα ήταν νεκρή στο λιβάδι. Ο μικρότερος άγγελος ήταν αναστατωμένος και ρώτησε το μεγαλύτερο πως ήταν δυνατόν και άφησε να γίνει κάτι τέτοιο. Ο πρώτος άντρας είχε τα πάντα και παρόλα αυτά τον βοήθησες, τον κατηγόρησε εκείνoς. Η δεύτερη οικογένεια είχε ελάχιστα και όμως ήταν πρόθυμη να μοιραστεί τα πάντα και εσύ άφησες την αγελάδα να πεθάνει... "Τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται", απάντησε ο μεγαλύτερος άγγελος. "Όταν μείναμε στο υπόγειο της βίλας, πρόσεξα πως ήταν χρυσός αποθηκευμένος σε εκείνη την τρύπα στον τοίχο. Μια και ο ιδιοκτήτης ήταν τόσο άπληστος και δεν είχε τη διάθεση να μοιραστεί την καλή του τύχη, σφράγισα τον τοίχο ώστε να μην μπορεί να βρει το χρυσό. Εχθές τη νύχτα καθώς κοιμόμασταν στο κρεβάτι του αγρότη ήρθε ο άγγελος του Θανάτου για την γυναίκα του, κι εγώ έδωσα στη θέση της την αγελάδα. Τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται". Μερικές φορές αυτό ακριβώς συμβαίνει όταν τα πράγματα δεν έχουν το αποτέλεσμα που πρέπει. Αν έχεις πίστη, θα πρέπει να μάθεις να εμπιστεύεσαι και να πιστεύεις ότι το κάθε αποτέλεσμα είναι πάντα προς όφελός σου. Μπορεί να μην το ξέρεις παρά μονάχα πολύ αργότερα. Μερικοί άνθρωποι έρχονται στη ζωή μας και γρήγορα φεύγουν.

ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΨΥΧΗΣ!!!

ΕΙΜΑΙ ΕΝΑΣ ΑΠΛΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΕΚΑΝΑ ΚΙ ΕΓΩ ΛΑΘΗ ΠΟΥ ΠΗΡΑ ΚΙ ΕΓΩ ΛΑΘΟΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΑΛΛΑ ΣΥΝΑΙΧΙΣΑ ΝΑ ΠΑΛΕΥΩ ΚΑΙ ΝΑ ΖΩ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΜΕ ΛΙΓΑ... ΚΑΤΑΦΕΡΑ Ν'ΑΓΟΡΑΣΩ ΕΝΑ ΣΠΙΤΑΚΙ ΔΙΑΡΙ ΥΠΟΓΕΙΟ ΜΕ ΑΥΛΗ ΚΑΙ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ ΔΟΥΛΕΥΟΝΤΑΣ... ΞΑΦΝΙΚΑ ΑΡΧΙΣΑ ΝΑ ΑΚΟΥΩ ΔΙΕΦΘΑΡΜΕΝΟΥΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΥΒΕΡΝΑΝΕ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΤΩΡΑ ''ΜΑΖΙ ΤΑ ΦΑΓΑΜΕ'' ΚΛΠ ΚΛΠ ΜΑΛΑΚΙΕΣ... ΜΑΣ ΕΚΟΨΑΝ ΤΙΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ ΔΟΥΛΕΥΑ ΝΥΧΤΑ-ΜΑΖΕΥΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΚΑΙ ΕΔΩ ΚΑΙ 3 ΧΡΟΝΙΑ ΕΙΜΑΙ ΑΝΕΡΓΟΣ ΣΦΟΥΓΓΑΡΙΖΩ-ΚΑΘΑΡΙΖΩ ΜΙΑ ΠΟΛΥΚΑΤΟΙΚΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΒΓΑΛΩ ΟΧΙ ΤΑ ΠΡΟΣ ΖΕΙΝ ΑΛΛΑ ΜΟΝΟ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΩ ΤΙΣ ΕΛΑΧΙΣΤΕΣ ΚΑΤΑΒΟΛΕΣ ΔΟΣΕΩΝ ΠΙΣΤΟΤΙΚΩΝ ΚΑΡΤΩΝ.. ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΜΕΝΕΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΑΝ ΘΑ ΚΑΤΑΦΕΡΩ ΠΟΤΕ ΝΑ ΤΑ -ΤΙΣ ΕΞΟΦΛΗΣΩ ΧΩΡΙΣ ΔΟΥΛΕΙΑ... ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΠΟΙΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΥΒΕΡΝΑΝΕ ΜΕ ΤΟ ΖΟΡΙ ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΣΥΜΑΧΙΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΟΥΝ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΛΕΝΕ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ... ΒΑΖΟΥΝ ΦΟΡΟΥΣ ΠΑΛΙ ΦΟΡΟΥΣ ΜΕΙΩΝΟΥΝ Η ΚΟΒΟΥΝ ΜΙΣΘΟΥΣ ΚΑΙ ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ ΜΙΑ-ΔΥΟ-ΤΡΕΙΣ ΦΟΡΕΣ ΑΠΟΛΥΟΥΝ ΚΟΣΜΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ ΑΝΕΡΓΟΥΣ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΚΑΙ ΑΣΤΕΓΟΥΣ ΒΑΖΟΥΝ ΧΑΡΑΤΣΙΑ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΤΟΣΑ ΠΟΥ ΞΕΧΝΑΩ '''ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΜΑΣ''' ΓΙΑ ΝΑ ΕΡΘΕΙ ΚΑΤ'ΑΥΤΟΥΣ Η ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΜΕΤΑΘΕΤΟΥΝ ΤΗΝ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΤΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΚΑΤΑ ΕΝΑ ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ... ΓΕΜΙΣΑΝ ΤΗΝ ΧΩΡΑ ΜΕ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΠΟΥ ΓΥΡΙΖΟΥΝ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΚΛΕΒΟΥΝ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ ΖΟΥΝ Σ'ΕΝΑ ΣΠΙΤΙ Ο ΕΝΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟΝ ΑΛΛΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΦΤΑΙΝΕ ΑΠΟΛΥΤΑ ΑΛΛΑ... ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΕΙΧΑΜΕ ΤΙΣ ΠΟΡΤΕΣ ΜΑΣ ΑΝΟΙΚΤΕΣ ΚΑΙ ΧΑΡΗ Σ'ΑΥΤΟΥΣ ΚΛΕΙΔΟΑΜΠΑΡΩΝΟΥΜΕ... ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΑΝ ΣΥΣΣΙΤΙΑ-ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΝΑ ΨΑΧΝΟΥΝ ΣΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ... ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΑΚΟΥΓΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ... ΜΑΣ ΕΦΕΡΑΝ ΣΕ ΜΙΑ ΝΕΑ ΚΑΤΟΧΗ ΜΕ ΤΟ ΔΝΤ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΡΟ'Ι'ΚΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΓΕΡΜΑΝΟΥΣ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΜΑΣ ΣΩΣΟΥΝ ΠΟΥΛΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ ΜΑΣ ΨΗΦΙΖΟΝΤΑΣ ΝΟΜΟΥΣ ΣΤΗΝ ΒΟΥΛΗ ΠΟΛΛΟΙ ΕΛΑΦΡΑ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΙΑ ΚΑΙ ΝΟΙΑΖΟΝΤΕ ΝΑ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΜΟΝΟ ΤΟΝ ΠΑΧΗΛΟ ΜΙΣΘΟ ΠΡΟΚΑΛΟΝΤΑΣ... ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ ΧΑΡΑΤΣΙ ΣΤΗΝ ΔΕΗ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΝΟΜΟ ΑΥΤΟ ΠΛΗΡΩΝΑΝ ΕΠΙ ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑΣ ΟΙ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΜΑΣ ΤΟ 182Ι -ΚΕΦΑΛΙΚΟ ΦΟΡΟ ΑΛΛΑ ΑΥΤΟΙ ΕΙΧΑΝ ΤΗΝ ΓΕΝΑΙΟΤΗΤΑ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΩΞΟΥΝ ΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ ΕΝΩ ΤΩΡΑ... ΜΟΥ ΗΡΘΕ- ΕΙΜΑΙ ΑΝΕΡΓΟΣ 3 ΧΡΟΝΙΑ- ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΩ ΕΦΟΡΙΑ ΠΕΡΙΠΟΥ 86 Ε ΔΕΝ ΕΧΩ ΝΑ ΤΑ ΠΛΗΡΩΣΩ ΠΛΗΡΩΝΩ ΤΑ ΒΑΣΙΚΑ ΑΝ ΜΠΟΡΩ... ΤΕΛΟΣ ΕΙΠΑΝ ΝΑ ΜΑΖΕΨΟΥΝ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ ΟΙ ΑΝΕΡΓΟΙ ΟΤΑΝ ΚΑΝΟΥΝ ΔΗΛΩΣΗ ΣΤΗΝ ΕΦΟΡΙΑ ΑΛΛΙΩΣ ΘΑ ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ 500Ε ΝΟΜΙΖΩ ΑΝ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ... ΑΠΟ ΠΟΥ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΛΕΦΤΑ ΚΑΙ ΠΩΣ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ ΕΦΟΡΙΑ;;; ΑΛΛΙΩΣ ΘΑ ΕΡΘΟΥΝ ΚΑΤΑΣΧΕΣΕΙΣ ΣΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΜΑΣ- ΝΑ ΜΑΣ ΚΑΝΟΥΝ ΑΣΤΕΓΟΥΣ! ΟΠΟΙΟΣ-ΟΙ ΟΜΩΣ ΕΡΘΕΙ ΝΑ ΜΟΥ ΚΑΤΑΣΧΕΙ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΕ ΒΓΑΛΟΥΝ ΝΕΚΡΟ ΑΠΟ ΕΚΕΙ ΜΕΣΑ ΑΛΛΑ ΝΑ ΞΕΡΟΥΝ ΘΑ ΠΑΡΩ ΚΑΠΟΙΟΝ Η ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΜΑΖΙ ΜΟΥ. ΕΧΕΤΕ ΦΤΑΣΕΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΣΕ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΕΣ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΘΑ ΣΑΣ ΔΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΧΑΡΑ ΘΑ ΣΑΣ ΠΟΛΕΜΟΥΜΕ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΜΕ ΟΡΓΗ ΚΑΙ ΜΕ ΜΙΣΟΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΜΑΤΑ ΔΙΚΑ ΣΑΣ... ΜΙΛΑΤΕ ΓΙΑ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΝΩ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ ΕΙΣΤΕ ΕΣΕΙΣ ΣΕ ΜΙΑ ΧΩΡΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΙΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΑΛΛΑ ΧΟΥΝΤΑ ΚΑΙ ΣΑΣ ΠΕΙΡΑΖΕΙ ΠΟΥ ΣΑΣ ΛΕΜΕ ΠΡΟΔΟΤΕΣ.. ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΤΕ ΟΤΙ Η ΟΡΓΗ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΤΑΡΕΣ ΜΑΣ ΞΕΧΥΛΙΖΟΥΝ ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΤΣΟΥΝΑΜΙ ΚΑΙ ΘΑ ΣΑΣ ΠΝΙΞΕΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΣΑΣ ΣΩΣΟΥΝ ΟΥΤΕ ΟΙ ΣΩΜΑΤΟΦΥΛΑΚΕΣ ΠΟΥ ΣΑΣ ΦΥΛΑΝΕ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΒΟΥΛΗ ΤΑ ΜΑΤ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΣΑΝ ΕΜΑΣ ΑΛΛΑ ΞΕΧΑΣΑΝ ΑΠΟ ΠΟΥ ΠΡΟΕΡΧΟΝΤΕ ΟΥΤΕ Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΠΟΥ ΣΑΣ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΙ ΑΝΤΙ ΝΑ ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙ. ΚΑΠΟΤΕ ΗΤΑΝ ΣΕΒΑΣΤΟΣ ΤΩΡΑ..... ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΑ ΠΟΥ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΩ ΑΛΛΑ ΣΤΑΜΑΤΑΩ ΕΔΩ. ΑΣ ΒΓΟΥΜΕ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΑΣ ΜΕΙΝΟΥΜΕ ΕΚΕΙ ΓΙΑ ΜΕΡΕΣ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΒΟΥΛΗ ΝΑ ΔΙΩΞΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΜΑΡΙΟΝΕΤΕΣ ΤΗΣ ΤΡΟ'Ι'ΚΑΣ ΠΟΥ ΕΚΑΝΑΝ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΑΣ ΤΙΣ ΕΛΠΙΔΕΣ ΜΑΣ ΕΦΙΑΛΤΕΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ ΚΟΛΑΣΗ... ΝΑ ΞΑΝΑΚΑΤΑΚΤΗΣΟΥΜΕ ΟΣΑ ΚΕΡΔΙΣΑΜΕ ΜΕ ΑΓΩΝΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΚΑΙ ΝΑ ΞΑΝΑΦΕΡΟΥΜΕ ΤΗΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΗΝ ΧΩΡΑ ΠΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕ ΤΗΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΟΙ ΤΟ ΞΕΧΑΣΑΝ ΚΑΙ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΜΑΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΟΥΝ ΜΕ ΤΟ ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΜΕ ΚΑΙ ΔΙΑΤΑΣΟΥΜΕ.. ΒΓΕΙΤΕ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΔΕΝ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΟΝΤΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΝΑΠΕ ΤΟΥ ΣΠΙΤΙΟΥ ΑΛΛΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΑΛΛΙΩΣ ΜΕΤΑ ΔΕΝ ΘΑ ΕΧΕΤΕ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ... ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΥ ΜΕ ΑΚΟΥΣΑΤΕ... ΣΥΓΝΩΜΗ ΑΝ ΣΑΣ ΚΟΥΡΑΣΑ ΑΛΛΑ ΜΕ ΠΝΙΓΟΥΝ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΤΟΣΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΓΡΑΨΑ... ΔΗΜΗΤΡΗΣ..ΕΝΑΣ ΑΠΛΩΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ..

ΝΑΙ ΡΕ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΚΛΑΨΑ ΚΙ ΕΓΩ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΤΡΕΣ ΚΛΑΙΝΕ!!!!!!

«...Η δασκαλα μας σημερα, μας ρωτησε πως περασαμε το καλοκαιρι και όλα τα παιδια ειχαν να της πουνε πολύ ωραια πραγματα από τα μερη που πηγανε διακοπες εφετος, εκτος από κανα δυο, που οι γονεις τους δεν ειχανε λεφτα και δεν πηγανε διακοπες αλλα καθισανε εδώ και πηγαινανε για μπανιο με τα πουλμαν του Χαλουλου, με τα οποια πηγαινει και η γιαγια μου, όχι για να κανει μπανιο αλλα για να κανει λεει αμμολουτρα, να της περασει η μεση της που την ποναει. Εμενα όμως η δασκαλα όταν ηρθε η σειρα μου δεν με ρωτησε γιατι ξερει, όπως το ξερουνε ολοι στη γειτονια μου, στου Γκυζη, ότι ο μπαμπας μου επεσε το καλοκαιρι από την ταρατσα της πολυκατοικιας μας και εφυγε πολύ-πολύ μακρια, πολύ πιο μακρια από εκει που μπορουν να φτασουν τα πουλμαν του Χαλουλου ή οποια αλλα πουλμαν. Αν ομως με ρωτουσε θα ειχα να της πω ένα σωρο πραγματα, γιατι πριν να φυγει ο μπαμπας μου, μας ειχανε κοψει το ρευμα και η μαμα μαγειρευε ταχα μου στο πετρογκαζι, κατι φαγητα που τα εφερνε κρυφα από την εκκλησια. Όμως ο χαζουλιακας ο αδερφος μου, που είναι μικρος ακομα και δεν καταλαβαινει τι παναπει να ζητας ελεημοσυνη, της ειπε μια μερα, γιατι μαμα μαγειρευεις ξανα το φαγητο, αφου είναι μαγειρευμενο και η μαμα μου εβανε τα κλαμματα, επειδη νομιζε πως ουτε εγω, ουτε ο αδερφος το ειχαμε καταλαβει και νομιζαμε πως τα αγοραζε και τα μαγειρευε από μονη της, όχι πως στεκοτανε στην ουρα να παρει ένα πιατο φαί, σαν να ητανε ζητιανα. Τοτε ομως εγω εσωσα την κατασταση και του εξηγησα του χαζου, πως η μαμα δουλευε καπου σαν μαγειρισσα και πως μαγειρευε εκει και τα δικα μας φαγητα αλλα επειδη κρυωνανε μεχρι να μας τα φερει, καθοτανε και τα ξαναζεσταινε… Και θα της ελεγα ακομα της δασκαλας, ότι ο μπαμπας μου ηταν ενας πολύ περηφανος και μορφωμενος ανθρωπος κι όταν αναγκαστηκαμε να μετακομισουμε στο σπιτι της γιαγιας, επειδη μας εδιωξαν από το δικο μας το σπιτι, δεν μπορουσε να το αντεξει, που η γιαγια τον κατηγορουσε διαρκως ότι ηταν ανικανος και ηλιθιος και τεμπελης και γι αυτό επαιρνε ένα από τα λιγα βιβλια που του ειχαν απομεινει, αφου μετα που εκλεισε το μαγαζι μας, αναγκαστηκε να τα πουλησει και πηγαινε στο παρκο, να διαβασει ολομοναχος. Εγω όμως που τον εβλεπα να γυριζει αργα το βραδυ κατακοπος, επεφτα στην αγκαλια του και τον παρακαλουσα να μου πει τις ιστοριες που ηξερε να αφηγειται όπως κανενας άλλος και του ελεγα, μπαμπα μην δινεις σημασια που σε λεει αυτή τεμπελη, γιατι εγω δεν ξερω κανεναν αλλον ανθρωπο που να φερνει στο σπιτι του τοσες ιστοριες, αντιθετα ολοι οι μπαμπαδες των φιλεναδων μου, βαριουνται ακομα και να χασμουρηθουν όταν τελειωνουν τα δελτια ειδησεων. Όμως κανενας δεν δινει λεφτα για να ακουει ιστοριες και ετσι ο μπαμπας μου δεν ειχε να πληρωσει το κρατος που του ζηταγε ένα σωρο λεφτα και επιπλεον δεν του εδινε ουτε το ρευμα, ουτε το νερο που φαινεται ότι ανηκουν στο κρατος και ετσι ο μπαμπας μου αναγκαστηκε να ερθει μαζι μας, να μεινουμε ολοι μαζι στη γιαγια και μπορει μεν να γλιτωσε από το κρατος, δεν γλιτωσε όμως απο τη γιαγια. Κι ακομα θα της ελεγα ότι την ημερα του δεκαπενταυγουστου που φευγουνε ολοι από την Αθηνα για να πανε σε καποια παραλια, ο μπαμπας μου εφυγε μια και καλη, για να ταξιδεψει στις παραλιες του Θεου, με εισιτηριο χωρις επιστροφη, όπως βγαζουνε οι αλβανιδες στα πουλμαν του Χαλουλου, επειδη μετα ερχονται οι αντρες τους και τις παιρνουνε με τα αυτοκινητα τους. Και θα της ελεγα επισης ότι λιγες ημερες πριν να φυγει ο μπαμπας μου διαβαζε ένα βιβλιο, που το λενε: «Ο Χριστος σταματησε στο Εμπολι» και από αυτό μου αφηγουνταν ένα σωρο ιστοριες, για παιδια σαν εμας, που ζουσανε σε καποια άλλη χωρα του κοσμου αλλα που κι εκεινα σαν εμας, ανηκαν σε έναν άλλο θεο, πολύ κατωτερο από τον Χριστουλη, ο οποιος δυστυχως δεν εχει τη δυναμη να εξασφαλισει στα δικα του παιδια ουτε ένα μπουκαλι γαλα. Όλα αυτά θα της ελεγα της δασκαλας, αν με ρωταγε και ειμαι βεβαιη ότι θα της φαινονταν πολύ πιο ενδιαφεροντα από οσα της ειπανε τα αλλα παιδια, που εκαμαν κι αυτό το καλοκαιρι οτι καμουν συνηθως τα καλοκαιρια όλα τα παιδια του κοσμου αλλα που δεν τους περναει από το μυαλο πως το επομενο καλοκαιρι ή καποιο άλλο καλοκαιρι, μπορει και αυτά να βρεθουν σε μια θεση σαν τη δικη μου. Όμως η δασκαλα δεν με ρωτησε και εγω δεν της ειπα τιποτα. Αλλα μετα που τελειωσαμε το μαθημα με πηρε παραμερα και με αγκαλιασε, γιατι η δασκαλα μας είναι πολύ τρυφερη και μου ειπε ότι ηθελε να μου δειξει κατι που ητανε μονο για μενα. Κατεβηκαμε μαζι στο γραφειο των δασκαλων και εκει μου εδωσε μια ωραια καινουρια τσαντα που ειχε μεσα όλα τα σχολικα ειδη και μου εξηγησε ότι αυτά μου τα εκαμαν δωρο οι δασκαλοι, επειδη ημουνα η πωτη μαθητρια της ταξης μου, την περασμενη χρονια. Εγω δεν την πιστεψα γιατι ξερω καλα ότι η δασκαλα μου και οι αλλοι δασκαλοι ως και η διευθυντρια του σχολειου, που είναι πολυ αυστηρη και της αρεσει το κρατος, με λυποντουσαν και από λυπηση μου τα χαριζαν. Γι αυτό γυρισα μετα και της ειπα - κυρια αμα τα ειχα αναγκη πραγματικα θα τα επαιρνα και δεν με πολυνοιαζει εμενα αν με λυπουνται, ωστοσο να ξερετε ότι τωρα πια εχουμε αρκετα χρηματα για να αγοραζουμε πραγματα και επιπλεον να πληρωνουμε και το κρατος, πόυ μας ζηταει ολοενα και περισσοτερα. Αυτο της ειπα και της γυρισα πισω την ωραια τσαντα, για να τη δωσει σε καποιο άλλο παιδι, που ισως την ειχε περισσοτερη αναγκη από μενα. Φυσικα δεν εκατσα να της εξηγησω πως μετα που εφυγε ο μπαμπας μου, η μαμα μου που είναι πολυ ομορφη και τον αγαπουσε παρα-παρα πολύ, ουτε εκλαψε, ουτε παραπονεθηκε, ουτε εβγαλε μια κουβεντα, παρα μαζεψε λιγα πραγματα και αφου μας φιλησε εμενα και τον αδερφο μου, μας ειπε ότι θα εφευγε να βρει καποια δουλεια, για να μην ξανακουσει να της μιλαει η γιαγια μου ετσι για τον μπαμπα. Και ενώ ηταν ακομα στην πορτα, εμεις ακουσαμε τη γιαγια που ωρυονταν και της φωναζε - τρελαθηκες μωρη, τι πας να κανεις? Όμως η μαμα μου ουτε που γυρισε να της απαντησει και εκλεισε πισω της την πορτα με βροντο. Τωρα ερχεται που και που να μας δει και μας λεει πως εχει βρει μια πολύ καλη δουλεια σε μια αλλη πολη και οποτε μας επισκεπτεται τα χερια της είναι γεματα δωρα. Λεφτα μας στελνει συνεχεια και η γιαγια μας αγοραζει αρκετα πραγματα και βαζει και καποια στην ακρη, γιατι λεει οτι ετσι όπως παμε, ουτε ο διαβολος δεν θα βρισκει δουλεια σε λιγο καιρο. Ο αδερφος μου ο μπουρδας τη ρωτησε, αν η μαμα είναι πιο εξυπνη από τον διαβολο και γι αυτο βρηκε δουλεια αλλα η γιαγια εβαλε τα κλαματα και μουρμουρισε πως η μαμα μας αναγκαζεται να καμει χειροτερα πραγματα κι από τον διαβολο, για να μας στελνει αυτά τα λεφτα, να πληρωνουμε το κρατος, που ειπαμε ότι τα θελει όλα δικα του και δεν δινει δεκαρα για το τι αναγκαζεται να καμει ο κοσμακης για να τα βρει… Όχι, δεν της τα ειπα αυτά, γιατι δεν μου αρεσει να κουβεντιαζουνε τη μαμα μου, ανθρωποι που δεν εμαθαν ποτε ποσο ερωτευμενη ητανε με τον μπαμπα μου και ποσο ξετρελαινονταν να της αφηγειται και αυτηνης ιστοριες και πολλες νυχτες περιμενε να αποκοιμηθω εγω, για να παρει αυτη τη σειρα της να τον ακουει… Ομως νομιζω πως η δασκαλα μου τα ξερει όλα αυτά, οπω ς τα ξερουνε ολοι στη γειτονια του Γκυζη και ισως να ξερει και περισσοτερα από μενα, γιατι όταν της ειπα ότι χαρη στη μαμα μου εχουμε αρκετα λεφτα και δεν μου χρειαζεται η τσαντα, γυρισε αλλου το προσωπο της και δακρυσε. Κι εγω την τραβηξα από το μανικι και της ειπα – μην κλαις κυρια, γιατι μπορει ο Χριστος να σταματησε στου Γκυζη, εγω ομως θα συμεχισω και θα παω παραπερα. Ακομα και αν είναι να το κανω σαν τη μαμα μου…» Για την αναμεταδοση: Λευτερης Πανουσης… ΝΑΙ ΡΕ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΚΛΑΨΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΤΡΕΣ ΚΛΑΙΝΕ!!!!!! Ἔκλαψα, πραγματικά φοβάμαι, ὄχι τὸ μέλλον, μὰ ἐμᾶς τοὺς ἴδιους, ποὺ δὲν ἔχουμε τὴ δύναμη νὰ λυτρώσουμε τὴ Πατρίδα καὶ νὰ δώσουμε μιὰ ἐλπίδα στὰ παιδιά μας. Ντροπή μας!!!!!!!!!! ΤΟ ΕΣΤΕΙΛΕ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ ΠΗΓΗhttp://logia-tou-aera.blogspot.gr/2012/09/blog-post_6015.html

Άξιοι ειναι...

Άξιοι ειναι... Αυτοί που έχουνε φτερά και δεν αφήνουν τους υπόλοιπους να τους τα μαδήσουνε. Αυτοί που δε φοβούνται να πετάξουν και χαμηλώνουν μόνο όταν είναι να βοηθήσουν κι άλλους να πετάξουν. Οι επαναστάτες με αιτία! Που αντιστέκονται σε οτιδήποτε πάει να τους κάνει κτήμα του και να τους καθοδηγήσει. Εκείνοι που δεν φοβούνται να κυνηγήσουν το όνειρό τους, όποιο κι αν είναι το τίμημα. Οι ανεξάρτητοι και οι αυθόρμητοι άνθρωποι που "καταβροχθίζουν" τη ζωή. Αυτοί που δεν αναβάλλουν για αργότερα, πράγματα που θέλουν να τα κάνουν τώρα, από φόβο μήπως κάνουν λάθος. Οι παρορμητικοί, οι θυελλώδεις, οι ρομαντικοί, οι παθιασμένοι!! Αυτοί που δεν φοβούνται να πληγωθούν για άλλη μια φορά. Αυτοί που ό,τι αισθάνονται, το αισθάνονται στον υπέρτατο βαθμό. Εκείνοι που "αφήνουν" και "αφήνονται".. Αυτοί που δε φοβούνται να "γκρεμίσουν" όλη τη ζωή τους, αν ανακαλύψουν ότι αυτή η ζωή τους πνίγει, και να ξαναρχίσουν.. Αυτοί που έχουν το χάρισμα να βλέπουν όχι μόνο με τα μάτια τους αλλά και με την καρδιά τους. Εκείνοι που μπορούν ακόμα να ονειρεύονται και δεν φοβούνται να μιλήσουν για τα όνειρά τους, από φόβο μήπως τους πουν ονειροπαρμένους Εκείνοι που δεν ντρέπονται να ομολογήσουν τις στιγμές που αισθάνονται "μικροί" και ταπεινωμένοι.. ΑΠΟ ΤΗΝ ΦΙΛΗ ΜΟΥ ΑΝΝΑ-ΜΑΡΙΑ...

Έφαγα σοκολατάκια στο πάρκο με τον Θεό…

Κάποτε ήταν ένα αγοράκι που ήθελε να γνωρίσει τον Θεό… Ήξερε ότι το ταξίδι ως το μέρος που ζούσε ο Θεός θα ήταν μακρινό κι έτσι έβαλε στην βαλίτσα του μερικά σοκολατάκια και αναψυκτικά και ξεκίνησε το δρόμο του. Αφού είχε περπατήσει λίγο , συνάντησε ένα ηλικιωμένο κύριο. Ο άντρας καθόταν σε ένα παγκάκι στο πάρκο και τάιζε περιστέρια. Ο μικρός έκατσε δίπλα του και άνοιξε τη βαλίτσα του για να πιει ένα αναψυκτικό. Ακριβώς τότε παρατήρησε ότι ο ηλικιωμένος έμοιαζε πεινασμένος κι έτσι του προσέφερε ένα σοκολατάκι. Ο ηλικιωμένος δέχτηκε με ευγνωμοσύνη και χαμογέλασε στο μικρό. Το χαμόγελο του ήταν τόσο όμορφο , που το αγόρι , θέλοντας να το ξαναδεί , του προσέφερε και ένα αναψυκτικό. Ο γέροντας χαμογέλασε ξανά στον μικρό . Το παιδί ήταν τρισευτυχισμένο! Πέρασαν μαζί όλο το απόγευμα , τρώγοντας και χαμογελώντας , μα χωρίς να ανταλλάξουν ούτε μία λέξη… Όταν άρχισε να νυχτώνει , το αγόρι κατάλαβε πως έπρεπε να ξεκινήσει το δρόμο για το σπίτι του . Σηκώθηκε κι αφού έκανε μόλις λίγα βήματα , γύρισε πίσω , έτρεξε προς το μέρος του ηλικιωμένου και τον αγκάλιασε σφιχτά. Κι ο γέροντας του χάρισε το πιο όμορφο χαμόγελό του! Όταν το παιδί έφτασε σπίτι του, η μητέρα του παρατήρησε το βλέμμα χαράς στο πρόσωπό του. Το ρώτησε: ” Τι έκανες σήμερα και είσαι τόσο χαρούμενος;” Ο μικρός είπε: ” Έφαγα σοκολατάκια στο πάρκο με το Θεό !” Και πριν η μαμά προλάβει να απαντήσει ο μικρός πρόσθεσε: “Και ξέρεις κάτι; Ο Θεός έχει το πιο όμορφο χαμόγελο που έχω δει !” Εν τω μεταξύ , ο ηλικιωμένος ακτινοβολώντας και ο ίδιος από χαρά , επέστρεψε στο σπίτι του. Ο γιος του , παρατηρώντας το βλέμμα ευτυχίας και αγαλλίασης στο πρόσωπό του τον ρώτησε: “Πατέρα , τι έκανες σήμερα και είσαι τόσο χαρούμενος;” Κι ο γέροντας είπε: “Έφαγα σοκολατάκια στο πάρκο με τον Θεό!” Και πριν ο γιος του προλάβει να απαντήσει , ο γέροντας πρόσθεσε: “Και ξέρεις κάτι ; Είναι πολύ νεότερος απ΄όσο πίστευα!” Πολύ συχνά υποτιμάμε τη δύναμη ενός αγγίγματος , ένα χαμόγελο, μια καλή κουβέντα, ένα αυτί έτοιμο να μας ακούσει, ένα ειλικρινές κοπλιμέντο, ή την πιο μικρή πράξη ενδιαφέροντος όλα εκ των οποίων μπορούν να αλλάξουν ριζικά τη ζωή μας . Οι άνθρωποι μπαίνουν στη ζωή μας για κάποιο λόγο , για λίγο ή για μια ζωή. Ας τους δεχτούμε με τον ίδιο ενθουσιασμό!

ΜΙΑ ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ....

Eνα αγορι 16χρονων ρωταει τον πατερα του... Μπαμπα οταν κλεισω τα 18 θα κανω μια μεγαλη γιορτη κι εσυ τι δωρο θα μου κανεις; Ο πατερας απανταει.. Γιε μου ειναι μια μεγαλη διαδρομη μεχρι τοτε! Περασε ενας χρονος και το αγορι εγινε 17 χρονων αλλα τα πραγματα δεν πηγαν καλα..μετα απο την φωτια που πηρε το σπιτι το παιδι επεσε σε κωμα , οι γιατροι ειπαν στον πατερα του οτι η καρδια του ειναι πολυ αδυνατη, και δυσκολο να ζησει αλλον ενα χρόνο... Ο πατερας άρχισε να δακρύζει και να προσευχεται στον Θεο για την υγεια του γιου του... Πέρασε ενας χρόνος... To αγορι γινεται καλα την ημερα των γεννεθλιων του και ετσι γυρναει στο σπιτι του και στο κρεβατι του πάνω βρισκει μια επιστολη,πού τήν είχε αφήσει ο πατερας του...λέγοντας του: "Γιε μου αν διαβαζεις αυτο το γραμμα σημαινει οτι ολα εχουν παει καλα... Θυμαμαι την μερα που με ρωτησες τι δωρο θα σου κάνω στα 18α γενεθλια σου...αλλα δεν θυμαμαι τι ηθελες ακριβως να σου αγορασω...και ετσι εγω σου εδωσα την καρδια μου..... χρονια πολλα γιε μου". Ο ΓΙΟΣ ΤΩΡΑ ΖΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΤΟΥ....

Η αγάπη είναι σαν τα αστέρια: ποτέ δεν πεθαίνει κ πάντα φωτίζει!».

Ο Μικρός ήταν πολύ κακόκεφος .... Κλείστηκε στο δωμάτιο κ άρχισε να στριφογυρίζει κι όλα τα πράγματα να αναποδογυρίζει. Τις ζωγραφιές από τον τοίχο τις ξεκολλούσε κι όλα τα παιχνίδια του χαλούσε .... «Θεέ μου» είπε η Μαμά. «Τι έχεις πάθει?» «Είμαι ένας ανάποδος και γκρινιάρης Μικρός και κανείς δε μ' αγαπάει» είπε ο μικρός. «Μικρέ μου» είπε η Μαμά «όπως και να 'σαι εγώ πάντα θα σ'αγαπώ!». «Κι αν ήμουν αρκούδος, πάλι θα με φρόντιζες και θα μ' αγαπούσες?» ρώτησε ο Μικρός. «Φυσικά» είπε η Μαμά. «Εγώ θα σ'; αγαπώ ότι κ αν γίνει». «Αν όμως γινόμουν πράσινο έντομο, πάλι θα μ' αγαπούσες, πάλι θα με αγκάλιαζες και θα με φιλούσες?». «Φυσικά» είπε η Μαμά. «Εγώ πάντα σ'; αγαπώ ότι κ αν γίνει». «Ότι κι' αν γίνει?» είπε ο Μικρός κ χαμογέλασε. «Και αν ήμουν κροκόδειλος?» «Θα σε αγκάλιαζα και θα σε αγαπούσα κ τη νύχτα θα σου τραγουδούσα!» είπε η Μαμά. «Χαλάει ποτέ η αγάπη?» ρώτησε ο Μικρός. «Λυγίζει άραγε και σπάει? Και αν ναι, μπορείς άραγε να την κολλήσεις, να την φτιάξεις και να την χτίσεις?» «Α, δεν ξέρω» είπε η Μαμά. «Το μόνο που ξέρω είναι ότι θα σ' αγαπώ για πάντα». «Κ όταν πεθάνουμε και χαθούμε, θα μ' αγαπάς ακόμη?» είπε ο Μικρός. «Θα υπάρχει ακόμη αγάπη?» Η Μαμά τον πήρε στην αγκαλιά της τον Μικρό και κοίταξαν μαζί από το παράθυρο τον ουρανό. Το φεγγάρι έφεγγε ψηλά και τα αστεράκια ήταν φωτεινά. «Κοίτα, Μικρέ, τα αστεράκια πως λάμπουνε στον ουρανό. Ξέρεις πως πολλά από αυτά έχουν πεθάνει εδώ και χρόνια πια?» «Τα βλέπεις όμως πώς φωτίζουν ακόμα στον ουρανό? Η αγάπη είναι σαν τα αστέρια: ποτέ δεν πεθαίνει κ πάντα φωτίζει!».

Αγάπη σημαίνει:

''Αγάπη σημαίνει να αφοσιώνεσαι χωρίς εγγυήσεις, να προσφέρεις τον εαυτό σου ολοκληρωτικά με την ελπίδα οτι η αγάπη σου θα γεννήσει αγάπη στο αγαπημένο πρόσωπο. Η αγάπη είναι μια πράξη πίστης και όποιος έχει λιγοστή πίστη , έχει και λιγοστή αγάπη. Η τέλεια αγάπη είναι αυτή που προσφέρει τα πάντα και δεν περιμένει τίποτα! Δεν θα πρέπει να ζητάς τίποτα. Γιατι αν δεν π εριμένεις τίποτα και δε ζητάς τίποτα,δε θα σε εξαπατήσουν κι ούτε θα απογοητευτείς ποτέ. Όταν η αγάπη είναι απαιτητική φέρνει μαζί της πόνο! Η αγάπη προσφέρεται χωρίς προσμονή ανταλλαγμάτων. Αγαπά κανείς γιατι το θέλει, επειδή αυτό του δίνει χαρά, επειδή ξέρει οτι η ωρίμανση και η ανακάλυψη του εαυτού του εξαρτάται απο αυτό. Η αγάπη είναι κάτι που το μοιράζεσαι, μια αμοιβαία αποκάλυψη των γνώσεων του καθένα απο τους δυο για την αγάπη. Η αγάπη δε φοβάται να νιώσει και ζητά με πάθος να εκφραστεί. Έτσι ανακαλύπτουμε οτι η αγάπη είναι πολλά πράγματα, παρόλο που ξέρουμε οτι δεν είναι πράγμα, με την έννοια οτι μπορούμε να την αγοράσουμε ή να την πουλήσουμε η να τη ζυγίσουμε ή να τη μετρήσουμε. Η αγάπη μπορεί μόνο να δοθεί, να εκφραστεί ελεύθερα. Δε μπορούμε να την αιχμαλωτίσουμε ή να την κρατήσουμε δεμένη κοντά μας , γιατι δεν είναι κάτι που φυλακίζεται ή σκλαβώνεται. Βρίσκεται μέσα στον καθένα απο μας και στο καθε τι με διαφορετικούς βαθμούς και περιμένη την ουσιαστικοποίησή της. Δεν είναι κάτι έξω απο μας.. Η αγάπη είναι όλο εμπιστοσύνη, όλο αποδοχή, όλο πίστη, χωρίς να ζητά ποτέ εγγυήσεις. Η αγάπη είναι υπομονετική και περιμένει αλλα δεν είναι παθητική. Η αγάπη είναι αυθόρμητη και διψά να εκφραστεί μέσα απο τη χαρά, την ομορφιά, την αλήθεια, ακόμα και μέσα απο τα δάκρυα. Η αγάπη ζει τη στιγμή, ούτε χάνεται στο χθες και ούτε επιδιώκει το αύριο. Η αγάπη είναι δραστήρια, εμπλέκεται αδιάκοπα στη διαδικασία να ανοίξει καινούριες πόρτες και παράθυρα ώστε φρέσκιες ιδέες και ερωτήματα να γίνουν αποδεκτά. Μοιράζεται τη γνώση και προσφέρει την πειραματική βάση για να δοκιμάσει κάποιος αυτά έμαθε. Στρώνει ένα ορεκτικό , γοητευτικό , καλοφαγάδικο τραπέζι αλλα δεν μπορεί να αναγκάσει κανέναν να φάει. Αφήνει στον καθένα την ελευθερία να επιλέξει και να απορρίψει ανάλογα με το γούστο του. Η αγάπη προσφέρεται σε ένα αδιάκοπο συμπόσιο για να τραφούμε..'

Με λένε Ελλάδα, είμαι μητέρα και τα παιδιά μου είναι οι Έλληνες!

Με λένε Ελλάδα, είμαι μητέρα και τα παιδιά μου είναι οι Έλληνες! Βρίσκομαι στην Ευρώπη! Είμαι μικρή χώρα, μια κουκκίδα στον παγκόσμιο χάρτη, έχω όμως το καλύτερο "οικόπεδο" στον πλανήτη...! Διακρίνομαι για την Ιστορία μου..., τους Αγώνες μου..., την Αντίστασή μου..., την Ψυχή και τον Πατριωτισμό μου!!! Όλοι με ζηλεύουν... Πάντα με ζήλευαν γι αυτό και πάντα είχα εχθρούς! Πολεμούσα κι Αντιστεκόμουν με όλη μου την δύναμη... και στο τέλος τα κατάφερνα!!! Κι εκεί που όλα ήταν ήσυχα... μ αιφνιδίασαν και τρόμαξα!!! Ο εχθρός με χτύπησε εσωτερικά... Πονηρά και Ύπουλα... όχι όπως τις άλλες φορές... Ζούσε "σπίτι" μου, τον είχα με τα παιδιά μου αλλά... ήταν καλά καλυμμένος και δεν φαινόταν... Ξεγέλασε ακόμα και μένα!!! Προσπαθώ να τον αντιμετωπίσω αλλά... πολλά απ τα παιδιά μου τον υποστηρίζουν... κι αντιστέκονται σε μένα! την ίδια τους την μάνα... Έχουν φτάσει σε σημείο να με περιγελούν... να με κοροϊδεύουν... να με πουλάνε... να μην με αναγνωρίζουν...!!! Είμαι Πικραμένη... Τρομαγμένη... Εξουθενωμένη... αλλά δεν θα το βάλω κάτω!!! Με το κεφάλι Ψηλά θ Αγωνιστώ... και θ Αντισταθώ, όπως έκανα πάντα... Μπορεί να γονατίσω... αλλά θα παλέψω... και θα νικήσω!!! Την Ψυχή και τον Πατριωτισμό μου δεν θα μου τα πάρουν ποτέ!, ούτε και πρόκειται να με φτάσει κανένας σ αυτά... Δεν πρόκειται να Παραδοθώ... να Πουληθώ... και να Πεθάνω για το χατίρι κανενός... 'Άλλωστε... ποιά μάνα εγκαταλείπει το σπίτι και τα παιδιά της...

«Εάν καταφέρεις να επιζήσεις, να θυμάσαι μόνο ότι σ 'αγαπώ».

«Εάν καταφέρεις να επιζήσεις, να θυμάσαι μόνο ότι σ 'αγαπώ». Είναι αληθινή ιστορία που διαδραματίστηκε λίγες ώρες μετα από σεισμό στην Ιαπωνία, πριν λίγους μήνες. Θα μπορούσε να είναι και αυτή ένα παραμύθι, όμως... δεν είναι. Είναι η πραγματικότητα που μας θυμίζει πως τα παραμύθια δεν είναι πάντα μύθος. Έχοντας πλέον ο σεισμός υποχωρήσει, διασώστες φτάνουν στα ερείπια του σπιτιού μιας νεαρής γυναίκας κι αντικρύζουν το πτώμα τηςμέσα στα χαλάσματα. Η στάση του σώματός της όμως ήταν σχετικά περίεργη, θυμίζοντας κατά πολύ την στάση που παίρνει πιστός έχοντας λυγίσει στα γόνατά του για να λατρέψει και να προσευχηθεί τον Θεό του. Τα συντρίμια του σπιτιού, είχαν καταπλακώσει την πλάτη και το κεφάλι της. Αντιμετωπίζοντας όλες αυτές τις δυσκολίες, ο αρχηγός της ομάδας διάσωσης, αποφασίζει να βάλει το χέρι του μέσα από ένα στενό άνοιγμα στον τοίχο για να φτάσει το σώμα της άτυχης γυναίκας. Είχε ακόμη μέσα του την ελπίδα ότι αυτή η γυναίκα θα μπορούσε να είναι ζωντανή. Ωστόσο, τόσο το κρύο δέρμα όσο και η ακαμψία του σώματος, μαρτυρούσαν πως η γυναίκα είχε σίγουρα πεθάνει. Ο ίδιος μαζί με την υπόλοιπη ομάδα άφησαν αυτό το σπίτι και κατευθύνθηκαν στα υπόλοιπα, αναζητώντας τα επόμενα υπό κατάρρευση κτίρια. Κάποιοι ανεξήγητοι όμως λόγοι, παρακινούσαν τον αρχηγό της ομάδας να επιστρέψει στο κατεστραμένο σπίτι της νεκρής γυναίκας, καθώς μια εντυπωσιακή δύναμη τον καλούσε πίσω... Έτσι κι έγινε. Πλησίασε, γονάτισε και έβαλε ξανά το χέρι του ανάμεσα στο άνοιγμα που είχε εντοπίσει πριν, αναζητώντας ένα μικρό κενό κάτω από το νεκρό σώμα. Ξαφνικά, άρχισε να φωνάζει με ενθουσιασμό! «Είναι ένα παιδί! Υπάρχει ένα παιδί!» Όλη η ομάδα συγκεντρώθηκε γύρω του και προσεκτικά αφαίρεσε τις σωρούςτων γκρεμισμένων τμημάτων του σπιτιου, γύρω από την άτυχη γυναίκα. Πράγματι, μπροστά τους πλέον, υπήρχε ένα τριών μηνών αγοράκι, τυλιγμένο σε μια κουβέρτα με μοτίβα άνθεων, κάτω από το νεκρό σώμα της μητέρας του. Προφανώς, η γυναίκα είχε πραγματοποιήσει μια υπεράνθρωπη θυσία για την διάσωση του γιου της. Όταν όμως αντιλήφθηκε πως το σπίτι κατέρρεε, χρησιμοποίησε το σώμα της για να δημιουργήσει ένα αυτοσχέδιο κάλυμμα προστασίας για τον γιό της. Το μικρό αγοράκι, κοιμόταν ακόμα ήρεμο και γαλήνιο, ενώ ο επικεφαλής της ομάδας διάσωσης τον είχε πλέον στα χέρια του και τον απομάκρυνε από τα χαλάσματα. Ο γιατρός, κατέφθασε γρήγορα για να εξετάσει το μικρό αγόρι. Αφού άνοιξε την κουβέρτα, εντόπισε ένα κινητό τηλέφωνο.Υπήρχε ένα μήνυμα κειμένου στην οθόνη που έγραφε: «Εάν καταφέρεις να επιζήσεις, να θυμάσαι μόνο ότι σ 'αγαπώ» ΟΛΑ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ...