Άξιοι ειναι...

Άξιοι ειναι... Αυτοί που έχουνε φτερά και δεν αφήνουν τους υπόλοιπους να τους τα μαδήσουνε. Αυτοί που δε φοβούνται να πετάξουν και χαμηλώνουν μόνο όταν είναι να βοηθήσουν κι άλλους να πετάξουν. Οι επαναστάτες με αιτία! Που αντιστέκονται σε οτιδήποτε πάει να τους κάνει κτήμα του και να τους καθοδηγήσει. Εκείνοι που δεν φοβούνται να κυνηγήσουν το όνειρό τους, όποιο κι αν είναι το τίμημα. Οι ανεξάρτητοι και οι αυθόρμητοι άνθρωποι που "καταβροχθίζουν" τη ζωή. Αυτοί που δεν αναβάλλουν για αργότερα, πράγματα που θέλουν να τα κάνουν τώρα, από φόβο μήπως κάνουν λάθος. Οι παρορμητικοί, οι θυελλώδεις, οι ρομαντικοί, οι παθιασμένοι!! Αυτοί που δεν φοβούνται να πληγωθούν για άλλη μια φορά. Αυτοί που ό,τι αισθάνονται, το αισθάνονται στον υπέρτατο βαθμό. Εκείνοι που "αφήνουν" και "αφήνονται".. Αυτοί που δε φοβούνται να "γκρεμίσουν" όλη τη ζωή τους, αν ανακαλύψουν ότι αυτή η ζωή τους πνίγει, και να ξαναρχίσουν.. Αυτοί που έχουν το χάρισμα να βλέπουν όχι μόνο με τα μάτια τους αλλά και με την καρδιά τους. Εκείνοι που μπορούν ακόμα να ονειρεύονται και δεν φοβούνται να μιλήσουν για τα όνειρά τους, από φόβο μήπως τους πουν ονειροπαρμένους Εκείνοι που δεν ντρέπονται να ομολογήσουν τις στιγμές που αισθάνονται "μικροί" και ταπεινωμένοι.. ΑΠΟ ΤΗΝ ΦΙΛΗ ΜΟΥ ΑΝΝΑ-ΜΑΡΙΑ...

Έφαγα σοκολατάκια στο πάρκο με τον Θεό…

Κάποτε ήταν ένα αγοράκι που ήθελε να γνωρίσει τον Θεό… Ήξερε ότι το ταξίδι ως το μέρος που ζούσε ο Θεός θα ήταν μακρινό κι έτσι έβαλε στην βαλίτσα του μερικά σοκολατάκια και αναψυκτικά και ξεκίνησε το δρόμο του. Αφού είχε περπατήσει λίγο , συνάντησε ένα ηλικιωμένο κύριο. Ο άντρας καθόταν σε ένα παγκάκι στο πάρκο και τάιζε περιστέρια. Ο μικρός έκατσε δίπλα του και άνοιξε τη βαλίτσα του για να πιει ένα αναψυκτικό. Ακριβώς τότε παρατήρησε ότι ο ηλικιωμένος έμοιαζε πεινασμένος κι έτσι του προσέφερε ένα σοκολατάκι. Ο ηλικιωμένος δέχτηκε με ευγνωμοσύνη και χαμογέλασε στο μικρό. Το χαμόγελο του ήταν τόσο όμορφο , που το αγόρι , θέλοντας να το ξαναδεί , του προσέφερε και ένα αναψυκτικό. Ο γέροντας χαμογέλασε ξανά στον μικρό . Το παιδί ήταν τρισευτυχισμένο! Πέρασαν μαζί όλο το απόγευμα , τρώγοντας και χαμογελώντας , μα χωρίς να ανταλλάξουν ούτε μία λέξη… Όταν άρχισε να νυχτώνει , το αγόρι κατάλαβε πως έπρεπε να ξεκινήσει το δρόμο για το σπίτι του . Σηκώθηκε κι αφού έκανε μόλις λίγα βήματα , γύρισε πίσω , έτρεξε προς το μέρος του ηλικιωμένου και τον αγκάλιασε σφιχτά. Κι ο γέροντας του χάρισε το πιο όμορφο χαμόγελό του! Όταν το παιδί έφτασε σπίτι του, η μητέρα του παρατήρησε το βλέμμα χαράς στο πρόσωπό του. Το ρώτησε: ” Τι έκανες σήμερα και είσαι τόσο χαρούμενος;” Ο μικρός είπε: ” Έφαγα σοκολατάκια στο πάρκο με το Θεό !” Και πριν η μαμά προλάβει να απαντήσει ο μικρός πρόσθεσε: “Και ξέρεις κάτι; Ο Θεός έχει το πιο όμορφο χαμόγελο που έχω δει !” Εν τω μεταξύ , ο ηλικιωμένος ακτινοβολώντας και ο ίδιος από χαρά , επέστρεψε στο σπίτι του. Ο γιος του , παρατηρώντας το βλέμμα ευτυχίας και αγαλλίασης στο πρόσωπό του τον ρώτησε: “Πατέρα , τι έκανες σήμερα και είσαι τόσο χαρούμενος;” Κι ο γέροντας είπε: “Έφαγα σοκολατάκια στο πάρκο με τον Θεό!” Και πριν ο γιος του προλάβει να απαντήσει , ο γέροντας πρόσθεσε: “Και ξέρεις κάτι ; Είναι πολύ νεότερος απ΄όσο πίστευα!” Πολύ συχνά υποτιμάμε τη δύναμη ενός αγγίγματος , ένα χαμόγελο, μια καλή κουβέντα, ένα αυτί έτοιμο να μας ακούσει, ένα ειλικρινές κοπλιμέντο, ή την πιο μικρή πράξη ενδιαφέροντος όλα εκ των οποίων μπορούν να αλλάξουν ριζικά τη ζωή μας . Οι άνθρωποι μπαίνουν στη ζωή μας για κάποιο λόγο , για λίγο ή για μια ζωή. Ας τους δεχτούμε με τον ίδιο ενθουσιασμό!

ΜΙΑ ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ....

Eνα αγορι 16χρονων ρωταει τον πατερα του... Μπαμπα οταν κλεισω τα 18 θα κανω μια μεγαλη γιορτη κι εσυ τι δωρο θα μου κανεις; Ο πατερας απανταει.. Γιε μου ειναι μια μεγαλη διαδρομη μεχρι τοτε! Περασε ενας χρονος και το αγορι εγινε 17 χρονων αλλα τα πραγματα δεν πηγαν καλα..μετα απο την φωτια που πηρε το σπιτι το παιδι επεσε σε κωμα , οι γιατροι ειπαν στον πατερα του οτι η καρδια του ειναι πολυ αδυνατη, και δυσκολο να ζησει αλλον ενα χρόνο... Ο πατερας άρχισε να δακρύζει και να προσευχεται στον Θεο για την υγεια του γιου του... Πέρασε ενας χρόνος... To αγορι γινεται καλα την ημερα των γεννεθλιων του και ετσι γυρναει στο σπιτι του και στο κρεβατι του πάνω βρισκει μια επιστολη,πού τήν είχε αφήσει ο πατερας του...λέγοντας του: "Γιε μου αν διαβαζεις αυτο το γραμμα σημαινει οτι ολα εχουν παει καλα... Θυμαμαι την μερα που με ρωτησες τι δωρο θα σου κάνω στα 18α γενεθλια σου...αλλα δεν θυμαμαι τι ηθελες ακριβως να σου αγορασω...και ετσι εγω σου εδωσα την καρδια μου..... χρονια πολλα γιε μου". Ο ΓΙΟΣ ΤΩΡΑ ΖΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΤΟΥ....

Η αγάπη είναι σαν τα αστέρια: ποτέ δεν πεθαίνει κ πάντα φωτίζει!».

Ο Μικρός ήταν πολύ κακόκεφος .... Κλείστηκε στο δωμάτιο κ άρχισε να στριφογυρίζει κι όλα τα πράγματα να αναποδογυρίζει. Τις ζωγραφιές από τον τοίχο τις ξεκολλούσε κι όλα τα παιχνίδια του χαλούσε .... «Θεέ μου» είπε η Μαμά. «Τι έχεις πάθει?» «Είμαι ένας ανάποδος και γκρινιάρης Μικρός και κανείς δε μ' αγαπάει» είπε ο μικρός. «Μικρέ μου» είπε η Μαμά «όπως και να 'σαι εγώ πάντα θα σ'αγαπώ!». «Κι αν ήμουν αρκούδος, πάλι θα με φρόντιζες και θα μ' αγαπούσες?» ρώτησε ο Μικρός. «Φυσικά» είπε η Μαμά. «Εγώ θα σ'; αγαπώ ότι κ αν γίνει». «Αν όμως γινόμουν πράσινο έντομο, πάλι θα μ' αγαπούσες, πάλι θα με αγκάλιαζες και θα με φιλούσες?». «Φυσικά» είπε η Μαμά. «Εγώ πάντα σ'; αγαπώ ότι κ αν γίνει». «Ότι κι' αν γίνει?» είπε ο Μικρός κ χαμογέλασε. «Και αν ήμουν κροκόδειλος?» «Θα σε αγκάλιαζα και θα σε αγαπούσα κ τη νύχτα θα σου τραγουδούσα!» είπε η Μαμά. «Χαλάει ποτέ η αγάπη?» ρώτησε ο Μικρός. «Λυγίζει άραγε και σπάει? Και αν ναι, μπορείς άραγε να την κολλήσεις, να την φτιάξεις και να την χτίσεις?» «Α, δεν ξέρω» είπε η Μαμά. «Το μόνο που ξέρω είναι ότι θα σ' αγαπώ για πάντα». «Κ όταν πεθάνουμε και χαθούμε, θα μ' αγαπάς ακόμη?» είπε ο Μικρός. «Θα υπάρχει ακόμη αγάπη?» Η Μαμά τον πήρε στην αγκαλιά της τον Μικρό και κοίταξαν μαζί από το παράθυρο τον ουρανό. Το φεγγάρι έφεγγε ψηλά και τα αστεράκια ήταν φωτεινά. «Κοίτα, Μικρέ, τα αστεράκια πως λάμπουνε στον ουρανό. Ξέρεις πως πολλά από αυτά έχουν πεθάνει εδώ και χρόνια πια?» «Τα βλέπεις όμως πώς φωτίζουν ακόμα στον ουρανό? Η αγάπη είναι σαν τα αστέρια: ποτέ δεν πεθαίνει κ πάντα φωτίζει!».

Αγάπη σημαίνει:

''Αγάπη σημαίνει να αφοσιώνεσαι χωρίς εγγυήσεις, να προσφέρεις τον εαυτό σου ολοκληρωτικά με την ελπίδα οτι η αγάπη σου θα γεννήσει αγάπη στο αγαπημένο πρόσωπο. Η αγάπη είναι μια πράξη πίστης και όποιος έχει λιγοστή πίστη , έχει και λιγοστή αγάπη. Η τέλεια αγάπη είναι αυτή που προσφέρει τα πάντα και δεν περιμένει τίποτα! Δεν θα πρέπει να ζητάς τίποτα. Γιατι αν δεν π εριμένεις τίποτα και δε ζητάς τίποτα,δε θα σε εξαπατήσουν κι ούτε θα απογοητευτείς ποτέ. Όταν η αγάπη είναι απαιτητική φέρνει μαζί της πόνο! Η αγάπη προσφέρεται χωρίς προσμονή ανταλλαγμάτων. Αγαπά κανείς γιατι το θέλει, επειδή αυτό του δίνει χαρά, επειδή ξέρει οτι η ωρίμανση και η ανακάλυψη του εαυτού του εξαρτάται απο αυτό. Η αγάπη είναι κάτι που το μοιράζεσαι, μια αμοιβαία αποκάλυψη των γνώσεων του καθένα απο τους δυο για την αγάπη. Η αγάπη δε φοβάται να νιώσει και ζητά με πάθος να εκφραστεί. Έτσι ανακαλύπτουμε οτι η αγάπη είναι πολλά πράγματα, παρόλο που ξέρουμε οτι δεν είναι πράγμα, με την έννοια οτι μπορούμε να την αγοράσουμε ή να την πουλήσουμε η να τη ζυγίσουμε ή να τη μετρήσουμε. Η αγάπη μπορεί μόνο να δοθεί, να εκφραστεί ελεύθερα. Δε μπορούμε να την αιχμαλωτίσουμε ή να την κρατήσουμε δεμένη κοντά μας , γιατι δεν είναι κάτι που φυλακίζεται ή σκλαβώνεται. Βρίσκεται μέσα στον καθένα απο μας και στο καθε τι με διαφορετικούς βαθμούς και περιμένη την ουσιαστικοποίησή της. Δεν είναι κάτι έξω απο μας.. Η αγάπη είναι όλο εμπιστοσύνη, όλο αποδοχή, όλο πίστη, χωρίς να ζητά ποτέ εγγυήσεις. Η αγάπη είναι υπομονετική και περιμένει αλλα δεν είναι παθητική. Η αγάπη είναι αυθόρμητη και διψά να εκφραστεί μέσα απο τη χαρά, την ομορφιά, την αλήθεια, ακόμα και μέσα απο τα δάκρυα. Η αγάπη ζει τη στιγμή, ούτε χάνεται στο χθες και ούτε επιδιώκει το αύριο. Η αγάπη είναι δραστήρια, εμπλέκεται αδιάκοπα στη διαδικασία να ανοίξει καινούριες πόρτες και παράθυρα ώστε φρέσκιες ιδέες και ερωτήματα να γίνουν αποδεκτά. Μοιράζεται τη γνώση και προσφέρει την πειραματική βάση για να δοκιμάσει κάποιος αυτά έμαθε. Στρώνει ένα ορεκτικό , γοητευτικό , καλοφαγάδικο τραπέζι αλλα δεν μπορεί να αναγκάσει κανέναν να φάει. Αφήνει στον καθένα την ελευθερία να επιλέξει και να απορρίψει ανάλογα με το γούστο του. Η αγάπη προσφέρεται σε ένα αδιάκοπο συμπόσιο για να τραφούμε..'

Με λένε Ελλάδα, είμαι μητέρα και τα παιδιά μου είναι οι Έλληνες!

Με λένε Ελλάδα, είμαι μητέρα και τα παιδιά μου είναι οι Έλληνες! Βρίσκομαι στην Ευρώπη! Είμαι μικρή χώρα, μια κουκκίδα στον παγκόσμιο χάρτη, έχω όμως το καλύτερο "οικόπεδο" στον πλανήτη...! Διακρίνομαι για την Ιστορία μου..., τους Αγώνες μου..., την Αντίστασή μου..., την Ψυχή και τον Πατριωτισμό μου!!! Όλοι με ζηλεύουν... Πάντα με ζήλευαν γι αυτό και πάντα είχα εχθρούς! Πολεμούσα κι Αντιστεκόμουν με όλη μου την δύναμη... και στο τέλος τα κατάφερνα!!! Κι εκεί που όλα ήταν ήσυχα... μ αιφνιδίασαν και τρόμαξα!!! Ο εχθρός με χτύπησε εσωτερικά... Πονηρά και Ύπουλα... όχι όπως τις άλλες φορές... Ζούσε "σπίτι" μου, τον είχα με τα παιδιά μου αλλά... ήταν καλά καλυμμένος και δεν φαινόταν... Ξεγέλασε ακόμα και μένα!!! Προσπαθώ να τον αντιμετωπίσω αλλά... πολλά απ τα παιδιά μου τον υποστηρίζουν... κι αντιστέκονται σε μένα! την ίδια τους την μάνα... Έχουν φτάσει σε σημείο να με περιγελούν... να με κοροϊδεύουν... να με πουλάνε... να μην με αναγνωρίζουν...!!! Είμαι Πικραμένη... Τρομαγμένη... Εξουθενωμένη... αλλά δεν θα το βάλω κάτω!!! Με το κεφάλι Ψηλά θ Αγωνιστώ... και θ Αντισταθώ, όπως έκανα πάντα... Μπορεί να γονατίσω... αλλά θα παλέψω... και θα νικήσω!!! Την Ψυχή και τον Πατριωτισμό μου δεν θα μου τα πάρουν ποτέ!, ούτε και πρόκειται να με φτάσει κανένας σ αυτά... Δεν πρόκειται να Παραδοθώ... να Πουληθώ... και να Πεθάνω για το χατίρι κανενός... 'Άλλωστε... ποιά μάνα εγκαταλείπει το σπίτι και τα παιδιά της...

«Εάν καταφέρεις να επιζήσεις, να θυμάσαι μόνο ότι σ 'αγαπώ».

«Εάν καταφέρεις να επιζήσεις, να θυμάσαι μόνο ότι σ 'αγαπώ». Είναι αληθινή ιστορία που διαδραματίστηκε λίγες ώρες μετα από σεισμό στην Ιαπωνία, πριν λίγους μήνες. Θα μπορούσε να είναι και αυτή ένα παραμύθι, όμως... δεν είναι. Είναι η πραγματικότητα που μας θυμίζει πως τα παραμύθια δεν είναι πάντα μύθος. Έχοντας πλέον ο σεισμός υποχωρήσει, διασώστες φτάνουν στα ερείπια του σπιτιού μιας νεαρής γυναίκας κι αντικρύζουν το πτώμα τηςμέσα στα χαλάσματα. Η στάση του σώματός της όμως ήταν σχετικά περίεργη, θυμίζοντας κατά πολύ την στάση που παίρνει πιστός έχοντας λυγίσει στα γόνατά του για να λατρέψει και να προσευχηθεί τον Θεό του. Τα συντρίμια του σπιτιού, είχαν καταπλακώσει την πλάτη και το κεφάλι της. Αντιμετωπίζοντας όλες αυτές τις δυσκολίες, ο αρχηγός της ομάδας διάσωσης, αποφασίζει να βάλει το χέρι του μέσα από ένα στενό άνοιγμα στον τοίχο για να φτάσει το σώμα της άτυχης γυναίκας. Είχε ακόμη μέσα του την ελπίδα ότι αυτή η γυναίκα θα μπορούσε να είναι ζωντανή. Ωστόσο, τόσο το κρύο δέρμα όσο και η ακαμψία του σώματος, μαρτυρούσαν πως η γυναίκα είχε σίγουρα πεθάνει. Ο ίδιος μαζί με την υπόλοιπη ομάδα άφησαν αυτό το σπίτι και κατευθύνθηκαν στα υπόλοιπα, αναζητώντας τα επόμενα υπό κατάρρευση κτίρια. Κάποιοι ανεξήγητοι όμως λόγοι, παρακινούσαν τον αρχηγό της ομάδας να επιστρέψει στο κατεστραμένο σπίτι της νεκρής γυναίκας, καθώς μια εντυπωσιακή δύναμη τον καλούσε πίσω... Έτσι κι έγινε. Πλησίασε, γονάτισε και έβαλε ξανά το χέρι του ανάμεσα στο άνοιγμα που είχε εντοπίσει πριν, αναζητώντας ένα μικρό κενό κάτω από το νεκρό σώμα. Ξαφνικά, άρχισε να φωνάζει με ενθουσιασμό! «Είναι ένα παιδί! Υπάρχει ένα παιδί!» Όλη η ομάδα συγκεντρώθηκε γύρω του και προσεκτικά αφαίρεσε τις σωρούςτων γκρεμισμένων τμημάτων του σπιτιου, γύρω από την άτυχη γυναίκα. Πράγματι, μπροστά τους πλέον, υπήρχε ένα τριών μηνών αγοράκι, τυλιγμένο σε μια κουβέρτα με μοτίβα άνθεων, κάτω από το νεκρό σώμα της μητέρας του. Προφανώς, η γυναίκα είχε πραγματοποιήσει μια υπεράνθρωπη θυσία για την διάσωση του γιου της. Όταν όμως αντιλήφθηκε πως το σπίτι κατέρρεε, χρησιμοποίησε το σώμα της για να δημιουργήσει ένα αυτοσχέδιο κάλυμμα προστασίας για τον γιό της. Το μικρό αγοράκι, κοιμόταν ακόμα ήρεμο και γαλήνιο, ενώ ο επικεφαλής της ομάδας διάσωσης τον είχε πλέον στα χέρια του και τον απομάκρυνε από τα χαλάσματα. Ο γιατρός, κατέφθασε γρήγορα για να εξετάσει το μικρό αγόρι. Αφού άνοιξε την κουβέρτα, εντόπισε ένα κινητό τηλέφωνο.Υπήρχε ένα μήνυμα κειμένου στην οθόνη που έγραφε: «Εάν καταφέρεις να επιζήσεις, να θυμάσαι μόνο ότι σ 'αγαπώ» ΟΛΑ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ...